Van de parel van Myanmar, naar de anus van Myanmar

Dag 10:
Vroeg op om de boottocht naar Pha An te starten. 

Supermooie boottocht, alleen duurt het wel langer dan de aangegeven 4 uur en er is geen stop zoals gezegd bij de booking. Hele mooie landschappen gezien, van dorpjes tot grote rotspartijen. De boot maakte wel heel veel lawaai, als we er langer hadden op gezeten hadden we sowieso gehoorschade opgelopen. 

Aangekomen in Pha An zijn we de hostels die we tegen kwamen binnen gegaan en prijzen gevraagd. Kamer gevonden met gedeelde badkamer voor 13000 Kyat (9,40 euro) wat zeer goedkoop is.

Pha an bevalt ons beter dan Mawlamyine. Het dorp lijkt gezelliger of we zitten gewoon al wat meer in de myarmeese stemming :)

Dag 11:
Scooter gehuurd voor 1 dag voor 8000 kyat (5,6euro). Konden hem om 8uur ophalen. Verzekering? Helm? Blijkbaar allemaal niet nodig. Wel hebben we even getest of de remmen het wel deden (tip van andere backpacker).

Eenmaal vertrokken zo een 15km buiten de stad hebben we natuurlijk ineens een lekke band. Bij mensen hun huis gaan kloppen om hulp te vragen. Er waren enkel kinderen thuis. Engels is nog niet geïntegreerd hier dus heb ik (Hedi) via gebarentaal aan 5 kinderen uitgelegd wat het probleem was. Meteen hulpvaardig een pomp van boven gehaald. Kwam een andere buurman mee kijken waaraan het meisje uitlegde wat het probleem was. Kwamen tot de constatatie dat er een gaatje in de band zat. Via gebaren gaf de man aan dat we verder op de weg moesten zijn. Het meisje en haar zus gingen meteen een fiets halen om ons te gidsen. Bleek dus dat er in the middle of nowhere een fietsenmaker zat (lees: klein hokje met materiaal erin).
 

Deze man heeft onze band meteen geplakt voor 500k (35cent) voor de rest van de dag geen problemen meer mee gehad. 

Natuurlijk zijn we ook nog bijna gevallen maar gelukkig nog geen vervolg op oorlogswond nr 1 :) 
  (gevallen van stoel Koh San Road :) )

Zijn dan naar de Sadan cave gereden 22km buiten Hpa an. Dit was een hele grote grot vol met vleermuizen en stalagmieten en stalactieten. Zeker de moeite om te doen. Uiteraard zaten er Monniken te bedelen om een donatie. We hebben iets gegeven, maar dit was wel direct de laatste keer.

Als je de grot helemaal door was gelopen kon je een boot nemen die je via een vijver terug naar het begin bracht (waar ook je schoenen staan want het is een grottempel). Vonden we te duur, dus opnieuw de grot doorgewandeld.

Eenmaal buiten doorgereden naar de Zwegabin mountain. Volgens lonely planet zou het 2uur trappen op lopen zijn om de top te bereiken. Wij dachten natuurlijk dat lonely planet wel wat had overdreven. We begonnen er volle moed aan: 1,5uur en 3826 trappen later zijn we aangekomen. (en ja Hedi de gek heeft ze allemaal geteld het was dan ook een hele gezellig klim naar boven... :-D )

 
Boven aangekomen helemaal kapot
 

Er werd aangegeven dat er agressieve apen onderweg zouden zijn en apen hebben we gezien. Eddie al een stok in de aanslag, alles in de rugzak gestoken, maar geen aanval op ons gepleegd.

Eenmaal boven sloeg het wel wat tegen. Er zou in dit klooster een haar van Boeddha liggen. We vonden het heel bouwvallig maar de uitzichten waren wel mooi ondanks het redelijk mistige zicht.
   

En dan de helse 3826 treden terug naar beneden (5 dagen stijve benen gehad).

Bij het inleveren van de scooter werd zelfs niet gecontroleerd op naft of schade. Goed geregeld hier.

Voor de dag erna een bus geboekt naar Yangon, de oude hoofdstad. Dit zal een rit van 7 uur zijn voor 5000k (3,5euro).

Dag 12:
Na een helse busrit (airco standje noordpool) aangekomen in Yangon. Duurde 7 uur voor we aankwamen op de eindhalte. Eens daar aangekomen werden we door 10 taxi chauffeurs belaagd om een ritje te voorzien. De rit duurde een uur in taxi (7500k). Ook deze taxu chauffeur snapte er weer helemaal niks van waardoor we weer verkeerd zaten en 3 kwartier hebben rondgelopen op zoek naar een hostel. Het duurde zolang dat we nog een extra taxi hebben genomen (2000k).

De zoektocht naar een hostel kon beginnen. Bij onze 2e hostel (sleep inn) hadden we prijs en hebben we een slaapplaats verzekerd voor 8euro pp nacht. Wel weer op een dorm room.

In Chinatown gegeten en opgezocht wat we de dag erna wilden doen.
  

Dag 13:
Dorms slapen heeft zeker nadelen (lees: Eddie heeft geen oog dicht gedaan).

Zijn naar het treinstation gewandeld (30min) van hostel. Hier hebben we de circle train genomen die rond Yangon rijdt en zwaar aanbevolen wordt door de lonely planet (300k pp). We vonden deze niet zo indrukwekkend. Je rijdt voorbij veel sloppenwijken en je ziet de armoede, wat schrijnend is, we waren ons hier ook al wel bewust van.
    

Afgestapt aan een halte dicht bij de liggende en staande Boeddha (best wel imposant hoe groot deze zijn alsook het detailwerk rondom deze beelden).
 

Vanuit de tempels zijn we naar het park Kanda Wgyi Lake gegaan om een wandelingetje te maken en via dit park naar de grootste pagode te gaan kijken van Yangon. In het park komen we tot de constatatie dat dit park niet gemaakt is om een rondje in te lopen. Dit gaat gewoon echt niet. Maar dat was niet het enige dat ons opviel. Er staan in dit park veel auto's met motors aan te draaien en te gewoon maar te staan. Bijna allemaal hebben geblindeerde ramen of een open paraplu op de stoel van de chauffeur, kartonnen plaat op voor en achter ruit,...

Als we voorbij een auto komen ziet Eddie een meisje en een jongen 'bezig'. Ze verschieten heel erg dat wij hen kunnen zien. Ze hadden er niet op gerekend dat als de zon pal op je geblindeerde ruiten schijnt iedereen gewoon kan binnen kijken. (Eddie stak natuurlijk zijn duim op)
We hebben nog nooit iemand zo verbaasd zien kijken. Vanaf toen was het een sport bij elke auto even naar binnen te kijken. Blijkbaar is dit het love park.
  

Na een drankje in het park de taxi genomen naar de pagode. Deze is zeer indrukwekkend zeker met de ondergaande zon. Ook mannen moeten hier helemaal bedekt zijn tot onze grote verbazing ( we weten allemaal dan normaal enkel vrouwen worden bekritiseerd of aangesproken op hun kledij ) hebben dan daar een traditionele "rok" geleend en een vest voor Eddie
   

Hierna naar de Rooftopbar gegaan voor een drankje en het mooie uitzicht op de pagode. (Hier waren de cocktails gelukkig maar 4 euro per stuk). Twee Nederlandse meisjes van onze hostel daar opnieuw tegen gekomen en met hen de avond verder ingezet. 


Chinatown ingedoken om wat te eten en te drinken. Er komen veel kinderen bedelen, hele jonge kinderen nog op straat het lijkt zonder ouders/voogd. Sommige zonder kleren/ schoenen. Als we om 12 uur terug naar onze hostel wandelen merken we op dat heel veel mensen die aan de stalletjes zitten overdag, ook gewoon daar op straat slapen. Dit op fietsen, kleine geïmproviseerde afdakjes of gewoon op de grond op straat,... Ook jonge kinderen zijn hierbij betrokken. De armoede grijpt ons dan wel weer opnieuw even naar de keel.

Kleine tip verkregen van Zwitserse medereizigers. Als je ergens WiFi hebt en je opent in Google maps het dorp waar je naartoe wil/de omgeving die je wil verkennen, dan kan je deze offline gewoon gebruiken (ja wij wisten dit dus niet). Super handig, aangezien het ook offline kan bepalen waar je zit. Gedaan met verdwalen (kans toch weer stukje kleiner).

Dag 14:
In de ochtend bus genomen naar Bago (de anus van Myanmar, alleen wisten wij dit toen nog niet). Je kon een airco bus nemen naar het busstation (waar ze alle toeristen naar toe brengen) voor 5000pp. Maar je kan ook een local bus nemen voor 1000 of 2000 pp. Wij kozen voor de duurdere optie aangezien we niet echt wilden rechtstaan voor een rit van 2,5uur. De taxi man zette ons wel aan de local bus af ipv het grote busstation. Voor we het wisten werden onze rugzakken uit de koffer genomen door mannen en onze deuren open getrokken en volgen maar. Uiteindelijk viel het heel goed mee was een klein busje, ramen open en rijden maar. 5000k voor ons en moesten wat bij betalen voor onze bagage (witte mensen hebben dat geld nu eenmaal toch :/ ) Waren sneller in Bago dan verwacht.

In Bago werden we meteen aangesproken door mensen die ons wilden helpen. Wij vertrouwden het al helemaal niet dus na kort te luisteren hebben vriendelijk bedankt. Er was een man die ons volgde heel opdringerig was en maar bleef praten. (Deed Hedi meteen aan India denken). Toevallig is deze man net degene met het goedkoopste hotel in Bago. Hier een kamer genomen voor 8dollar pp. Vuile kamer, in feite durven we hier zelfs niet te douchen. Gelukkig liggen we achterin het hotel weg van de drukke weg... dachten we, liggen we naast een moskee. Altijd leuk. Goed even tanden bijten en morgen de bus pakken naar Kalaw om naar Inle lake te gaan.

Bago is dus erg luidruchtig: een constant getoeter van auto's (India vollenbak) mensen die je veel aanklampen en willen vervoeren of raad geven,... een moskee naast je kamer en aan de voorkant ook nog 24 uur per dag Buddistisch gebrabbel door een grote megafoon.
Alsnog het dorp te voet wat verkent en tot zover vinden we het niet veel soeps. Dit is ook wat de lokale bevolking van Bago zelf zegt.
  

We weigerden dan nog iets te regelen bij de eigenaar van ons hotel dus was even zoeken wat we gingen doen en waar we een scooter of vervolgbus konden regelen. Kwamen bij een hostel uit dat niet toegankelijk was voor buitenlanders, maar de vrouw hielp ons graag even verder. Ze wilde hier ook geen geld voor en gaf aan dat het haar eer is. Ons hart smolt weer meteen.

Als we na het afronden van de practische zaken even gaan chillen (lees opnieuw een dutje) merk ik, Hedi, op dat de deur van onze kamer geluid maakt, ik denk dat dit komt door de wind want ramen staan open. Als ik mijn hoofd optil om naar de deur te kijken zie ik een van de jongere medewerkers (tiener, hier werken veel kinderen in Myanmar) door een kier van de deur naar me zit te kijken. Daar lig je dan in je ondergoed ... (Eddie was even op het dak.).

Als we de eigenaar hierop aanspreken roept hij de jongen erbij. Ik heb duidelijk gemaakt dat het niet oke is. De excuses die de man voor de jongen maakte sloegen op niets. Namelijk: hij had zich vergist van kamer nummer. Hoewel alle kamers in onze gang vrij zijn en alle deuren van de vrije kamers open staan. Later op de dag horen we nog tweemaal iemand aan onze deur wringen. BAM veiligheidsgevoel weg. Anus van Myanmar.

Dag 15:
Over anus gesproken. Eddie ziek, zwak en misselijk. Hierdoor wat langer geslapen beter gezegd wat liggen liggen want met al het lawaai hier is slapen geen vanzelfsprekendheid.

Naar de man waar we scooter van zouden huren gegaan. Dit bleek geen automatische te zijn maar eentje om te schakelen. Hiervoor bedankt aangezien we daar niet mee kunnen rijden en het hier toch heel hectisch verkeer is om er dan wat mee te beginnen experimenteren.
In ons hotel gevraagd of ze een brommer hebben die zonder schakelen is.  Dit konden ze regelen maar voor 15000 ipv 8000. Dit dan gedaan aangezien de dag toch gevuld moet worden. (hello kitty scooter, want automatische scooters zijn voor vrouwen:
)

Wat rond gereden en al de stoepah's en liggende en zittende boeddha's gezien. Na 2uur waren we rond, dit dorp is helemaal niet gemaakt om een hele dag te verblijven volgens ons.
  

We wilden heel graag het Kya Kha Wain Kyaung klooster zien. Hier zouden ook effectief monniken wonen, 500 om exact te zijn. Als je om 11uur komt kan je hen zien eten (Aapjes kijken dus). Wij hierheen en opnieuw valt ons de "niet verplichte" vraag tot donaties op. De 500 monikken passeren je voor ze hun eetzaal in gaan en dan is het aan u om elke monnik iets te doneren. Als je niets bij hebt staan er grote potten rijst waar je uit mag scheppen en in hun pot mag "doneren". Er staan heel veel toeristen die geld of eten geven dat ze mee hadden. Dus ook 1000k aan iedere monnik.
 

Hierna gelukkig nog wel super lekker Myarmaans gegeten via een tip van de vriendelijke dame gisteren (tot Hedi er ziek van werd).

Net voor vertrek ook Hedi ziek dus. Net wat je wil als je een busreis van 10uur begint. We laten het aan jullie verbeelding over hoe dit is verlopen... In ieder geval leek het op Salmonella. Gelukkig gaan we hierna door naar Kalaw van waaruit we naar Inle Lake gaan. 

Oke doei