Big Island Hawaii, paradise they say....

Hoi. De laatste tijd weinig tijd besteed aan de blog, dit komt vooral omdat we nu al een tijdje in Melbourne wonen (Footscray), beiden werken en al weer in de dagelijkse sleur terecht zijn gekomen :-). Hedi werkt in de horeca bij A Hereford Beefstouw (Deens steakhouse) en Eddie is verhuizer bij Peter Sadler Transport.

Onderstaande tekst gaat over de twee en een halve week die we op Hawaii hebben doorgebracht, mid augustus. We vertrokken midden in de nacht vanuit Melbourne naar Sydney en de volgende dag in één keer door naar Honolulu waarna we diezelfde dag ook nog eens naar Hawaii vlogen ('The Big Island'). Dit ging nog moeilijker dan verwacht..

Dag 211:
De gezelligheid bij Anthony en z'n vrienden midden in de nacht verlaten om om 06:00 door te vliegen naar Sydney. Aangezien we afgesloten hebben met een diner zat er behoorlijk wat wijn in, dat belooft nog wat :-). Uiteindelijk om 07:30 in Sydney aangekomen en daar op een rustig stukje vliegveld een 'lekker' dutje gedaan op de vloer.

Normaal vliegen we om 16:30, dus we hebben nog even...

Uiteindelijk rond 14:00 maar eens naar de vluchtinformatie gaan kijken. 'Flight cancelled'. Pardon?!?!?! Eddie terug gerend naar Hedi en bij de balie van Jetstar verhaal gaan halen. De balie was alleen nog niet open en er was ook niemand te vinden. Een half uur later verscheen er dan eindelijk iemand en ook waren er al meer mensen binnen komen druppelen met een grote 'wtf' op hun voorhoofd. 

Het komt hier op neer: problemen met het vliegtuig. Dus jammer voor jullie. Optie's: boek maar een andere vlucht bij een andere maatschappij... op eigen kosten! Offf, ga mee met de vlucht van morgen om 16:30...

Daar sta je dan, compleet uitgeput en het feit dat je nog een vlucht hebt geboekt op Hawaii en die dus mist, telt voor die mensen ook niet. Het enige dat je kan krijgen is een hotelovernachting (na lang zeuren nog wel), een bon voor een maaltijd in dat hotel (niet eens genoeg voor ontbijt en avondeten) en een kortingsbon van 50 dollar voor een vlucht met Jetstar. Door een foutje van hun hebben wij er 3 gehad, maarja.. gaan we die ooit gebruiken? FUCK JETSTAR.

We hebben dan ook gekozen voor de hotelovernachting en de vlucht van de volgende dag. Island Air Hawaii ook maar even gebeld en het probleem uitgelegd: 'geen probleem, we boeken jullie op een andere vlucht. Deze is iets duurder wel, dus je moet wel iets meer bijbetalen (ong. 30 dollar), maar voor de rest geen probleem'. Kijk Jetstar, dat is service!

Uiteindelijk in een redelijk hotel beland en vroeg, maar redelijk gefrustreerd, gaan slapen. 

Dag 212:
Opnieuw naar de luchthaven en de vlucht blijkt vandaag gelukkig gewoon door te gaan. Wel apart: het vliegtuig zit niet eens helemaal vol. We verdenken ze ervan de vlucht gewoon te cancelen als deze niet vol genoeg zit, met de smoes dat er iets mis is met het vliegtuig. Dit krijg je als je kiest voor budget maatschappijen...

Eindelijk om 16:30 vliegen en aangekomen in Honolulu rond 06:00 diezelfde dag. Dit is zo bizar, je gaat voor een vlucht van 8 uur, 20 uur terug in de tijd. Jetlag?

Om 10:45 vlucht naar Kona en na een uurtje eindelijk aangekomen op de Big Island! Helaas is onze Wwoofing host wat later dan gepland, dus we mogen ook nog even 2 uur wachten op de pickup. En het is heet!

Eindelijk was daar dan Michael (onze host) in zijn pick-up truck. Blijkbaar ligt het retreat  waar we gaan werken in the middle of nowhere en is het 1,5 uur rijden naar het vliegveld. Nog even langs de winkel en zwaar geschrokken van de prijzen (7 dollar voor een brood, oh shit) en uiteindelijk om 15:30 aangekomen! Dat waren 3 lange dagen, maarja, hoort erbij.

Een oud bungaloowtje toegewezen gekregen wat enkel de slaapkamer bevatte, al de rest ligt van elkaar verwijdert. Spullen neergekwakt en direct allebei in een coma.
 

De bungalow is nou niet echt 'je van het'. Het is allemaal oud en rot daar en een keuken hebben we niet, die zit dan weer in een andere bungalow wat ook meteen een rommelhok is. Ook zitten er kakkerlakken, maar die nemen we inmiddels wel voor lief.

De weg van slaapkamer naar keuken en douche:

Het gebouw waar het keukentje zich in bevind en de keuken zelf
  

onze eethoek en ook chillplek

Ohja en een wc? Een hokje buiten waar je je behoefte doet boven een emmer en 'doorspoelt' met zaagsel.

Zit ie vol? Graag even legen op de composthoop. maar eerst door het pompoenenveld met je emmertje.

Maar we hebben gelukkig wel een warme douche op onze nieuwe accommodatie/avontuur (alleen zorgen dat je niet lekgeprikt wordt):
 

Wat gaan we nu precies doen? Via wwoofing kan je werken op, bijvoorbeeld, een boerderij en daar krijg je dan eten en onderdak voor terug. Doorgaans werk je ongeveer 4 uur op een dag, de rest van de tijd mag je zelf besteden natuurlijk. Via wwoofhawaii.com zijn we dus terecht gekomen bij Michael en Jillian, zij hebben een tijd geleden een oud Yoga retreat opgekocht en knappen dit nu op om er nieuw leven in te blazen. 

Waar zijn we beland?? Nou hier dus:

Het retreat, Earthsong Hawaii (http://www.earthsonghawaii.org/) ligt helemaal in het onderste, en meest dunbevolkte deel van het eiland, onder Naalehu (nog een half uur met de auto). Er is een bushalte op het einde van onze straat (South point road, ook een half uur wandelen), maar die bus rijdt in feite maar 1 keer per dag en gaat het eiland rond. Liften is dus blijkbaar the way to go.

Twee huizen verderop is er een koffieshop met Wifi en een hele grote tuin, maar dat is het dan wel. Ohja, we kunnen naar het meest zuidelijke puntje (tevens het meest zuidelijke punt van de USA), naar green sand beach, maar ook dit is niet te lopen :). We lijken dus redelijk vast te zitten daar.. hmm.

De wwoofingfamilie:

Dag 213:
Onze eerste dag werken :-). Michael en Jillian (en hun 1,5 jarige dochtertje) lijken ons erg aardige types, een beetje zweverig, maar op het eerste gezicht oké. De afspraak is dat we ongeveer 25 uur per week werken. Hoe we dat inrichten moeten we zelf weten. Wij gaan voor het lange weekend, dus we werken iedere dag iets meer dan de 5 uur die ze aangeven zodat we 3 dagen vrij zijn.

In feite is er nog superveel te doen. De tuin is een oerwoud, de huisjes zijn nog lang niet af en in feite is ook hun eigen huis nog niet eens af.

Waar laat Michael ons mee beginnen? Het onkruid van een bloemenperkje rond het huisje wat het dichtst bij de weg staat. En het weghalen van een overwoekerende boom rond het schuurtje dat er onder staat. dit huisje moet klaar zijn tegen dat wij vertrekken want dan wordt het verhuurd.

In de schuur moet een compostpot komen voor de wc (dit is een retreat waar men werkt met permacultuur dus alles is afbreekbaar en herbruikbaar).

Het resultaat na de ontbossing:

Het eindresultaat:

Na het werk zijn we richting de koffieshop gegaan, Ka Lae Coffee, voor een heerlijke warme chocomelk voor Eddie en een Latté voor Hedi ennnn WIFI. Waarom hebben we dit nodig? Nou, normaal vliegen we over 1,5 week door naar San Francisco en Colombia, maar het budget is wat magertjes geworden. Vandaar dat we hebben besloten toch terug te vliegen naar Australië en te gaan werken met een working holiday visa. Dit moet dan wel even geregeld worden natuurlijk, zeker met Hedis werkgever.

Uiteindelijk zijn we teruggegaan naar ons 'retreat', hebben we gekookt, wat gechillt en zijn we uitgeput in slaap gevallen.

Dag 214:
Nieuwe dag, opnieuw werken. Eigenlijk wel weer eens leuk voor de verandering.

Onze dagelijkse taak is ook de dieren eten te geven dus bij deze, hallo nieuwe vrienden:
   

Hierna hebben we bamboe geoogst, dit voor een hek dat ze later willen gaan maken:
 

Opruimwerk in de tuin van de vorige dag naar het containerpark gereden:

Ook voor het eerst Naalehu verkent en boodschappen gedaan:
Heerlijk om die stereotyperingen te zien uitkomen: veel te dikke mensen met veel te grote auto's.

Het jammere is wel dat het eten wat Michael en Jillian verzorgen eigenlijk uitkomt op: niks. Wat rijst, bonen en droge havermout we kunnen verse groenten uit de tuin pakken (1 pompoen), maar dat is het dan wel. Beetje jammer.

Wederom naar de koffieshop gegaan, daarna gekookt en weer vroeg gaan slapen. Nog maar één dag en dan gaan we het eiland verkennen!

Dag 215:
De dag begonnen met bamboe oogsten ( omzagen, zijtakken verwijderen en zagen in stukken van 1,5 meter):

Wederom de aanhangwagen vol gekieperd met groenafval. De grote takken van de gesnoeide bomen eerst klein zagen natuurlijk:

Toen mochten we wat oude kotjes primeren, wat we heel rustig aan hebben gedaan, niet ons favoriete werk en we hebben alweer hard genoeg gewerkt de afgelopen 2 dagen :-). En toen: weekend!! 3 dagen vrij. Dus op naar de koffieshop voor internet en zoeken naar een huurauto: gevonden voor 83 euro per dag. Geboekt en voldaan terug naar huis gegaan.

Dag 216:
's Ochtends naar de koffieshop om even de mail te checken en ja hoor: huurauto niet beschikbaar. &#$&#*&$!!!. Hebben wij weer.
Aangezien Michael in Hilo moet zijn die dag voor inkopen, zijn we meegereden met als doel op het vliegveld 'gewoon' een auto te huren. Alles weg! In ieder geval alle goedkope opties. De goedkoopste optie was een Ford Mustang Cabrio. Ook geen straf, alleen een beetje duur :-) 150 dollar per dag. en dit was dan nog met een extra korting die de vrouw van de balie ons wou geven na onze gechoqueerde blikken. Ach, we zijn er nu toch en het is prima weer! 

Hilo ingegaan om inkopen te doen voor het weekend, slapen doen we in ons in Indonesië gekochte tentje. Komt dat toch nog eens van pas :-). 

Het eiland zelf is dus de grootste van de vijf eilanden, en ook de meest wilde. Hier vind je niet de grote resorts en stranden waar Hawaii om bekend staat. Dit eiland is opgebouwd uit 5 vulkanen, waarvan nog een aantal actief en kent ook verschillende klimaatzones. Aan de oostkant vind je veel regen, in het zuiden is het tropisch en het westen is vooral erg heet en droog. Het eiland is 150 km breed en kent, als enige in de wereld, 8 van de 13 klimaatzones die bekend zijn:

Op naar de 135 meter hoge Akaka falls, wederom watervallen. Erg indrukwekkend, maar niet de mooiste watervallen die we tot nu toe hebben gezien.

 

Op aanraden van Myra, die een link heeft doorgestuurd met een avontuurlijke, maar illegale hike, zijn we op zoek gegaan naar Waimeo en de White Road Hike, deze hebben we helaas (nog) niet gevonden :-(. Wat we wel hebben gevonden is Upolu viewpoint, een supermooi uitzichtpunt en kuststrook aan de noordkant van het eiland. 
 
In een half uur naar beneden gewandeld

Waar het echt heel mooi was. Bos, strand, omringt door bergen:     

Er komen hier duidelijk vaker mensen aangezien er schommels, grotjes, droog hout en vuurputten te vinden waren:
   

We waren even in dubio of we hier moesten kamperen, aangezien het al laat begon te worden, maar toch maar weer naar boven gegaan. We moesten nog eten en de spullen lagen ook allemaal nog in de auto.

Gegeten in Kapaau, een klein dorpje met een standbeeld van koning Kamehameha I (KA-MEEE-HAAAA-MEEE-HAAAAAAAAAAAA) in een leuk klein tentje met Thais eten.

Hierna doorgereden naar Kapaa beachpark waar we besloten hebben ons tentje op te zetten!

Eddie bestudeert de tent:
 

Eddie kruipt in de tent:
 

Eddie blij met eindelijk opgezette tent:
 

Wat het een beetje lastig maakte waren alle doornen die overal op de grond lagen en door je slipper of schoen staken, maar de schoonheid van de omgeving maakt de doorgeprikte voetzolen wel goed. Genoten van een zonsondergang met een flesje wijn. Het enige probleem voor Eddie was het feit dat hij geen matje had. Hij sliep in feite op een stapeltje kleren en handdoeken, maar dat kon de pret niet drukken :-).

s nachts opgestaan want er zou een meteorietenregen zijn deze nacht, helaas bewolkt en dus niets gezien.

Dag 217:
Opstaan, genieten van de omgeving, ontbijten met een broodje pindakaas :-). Eddie nog even gaan snorkelen, heel apart, veel grote blokken lava gesteente en eigenlijk maar één vissoort in overvloed. In ieder geval goed wakker geworden.

Op naar Hapuna beach! Één van de weinige echte 'strand stranden' zeg maar. Bij aankomst bleek Eddie zijn snorkel op de kampeerplek te hebben laten liggen, dus in volle vaart terug. Op zich geen straf in die auto :-).

Aangekomen bij Hapuna was het er best druk, maar wel een heel mooi strand. Je kan er klifduiken, relaxen en prima zwemmen. Hier een paar uurtjes liggen relaxen.

Verder gereden, boodschappen gedaan en geluncht met een broodje kip:

What the F was dat.. nog nooit zoveel plakken kip op een broodje gezien, echt te smerig voor woorden. dit was dan met 1 soort beleg, je kon er tot 4 soorten kiezen... 

Daarna nogmaals opzoek naar viewpoint Waimeo en de hike van Myra. We hebben het viewpoint gevonden,

maar de hike bleek ergens anders te zijn. Aan white road.. goh, dat hebben we niet helemaal slim aangepakt :-). We hebben uiteindelijk de ingang gevonden, maar helaas was het al te laat om nog 5 uur te gaan hiken, dus dit parkeren we voor volgende week.

Dan naar Mauna kea, een slapende vulkaan met een hoogte van 10.000 meter (vanaf de zeebodem gemeten, maar in feite hoger dan de Everest). Dit is tevens de beste plek ter wereld om naar de sterren te kijken, je kunt zelfs planeten onderscheiden via één van de 12 telescopen. Dit weekend zou er dus zelfs een meteorietenregen te zien zijn.

Om er te komen moeten we eerst een heel stuk over de verharde weg waarna we bij het visitor center aankomen. Van daaruit dien je met een 4WD verder te gaan. Onze mustang is dus niet geschikt helaas. Een lift geregeld bij een Koreaans koppel maar wat blijkt: het is veel te mistig om iets te kunnen zien, dus het feest gaat niet door. We lijken nog niet veel geluk te hebben.

Wat doen we dan? Fuck it, we gaan naar Pahoa om de lava rivier te zien. 's Avonds aangekomen bleek dit een hike te zijn van bijna 13 kilometer over dor, vulkanisch landschap. Doen we even. Dachten we. Met een halve liter water op pad gegaan en er een 4 uur over gedaan. Dat water natuurlijk zwaar moeten rantsoeneren.

Op een gegeven moment kon je in de verte al lavastromen zien uit de omringende bergen en eenmaal aangekomen kon je in feite zo de verschillende stromen inlopen. Supermooi om te zien en bizar heet als je er dichtbij ging staan. Het stroomt allemaal de zee in wat een super mooi spektakel gaf met veel rook en gesis.

Na een lange, maar gezellige tocht terug zijn we uiteindelijk in het donker beland bij Mackenzie state park en hebben daar ons tentje opgezet.

Dag 218:
Opgestaan en tot de conclusie gekomen dat we illegaal hebben gekampeerd, maar rondom ons gekeken naar de super mooie omgeving en beslist dat het ons niet zo heel veel interesseert nu even... 

   
De laatste dag dat we de auto hebben: moeten hem helaas om 12:00 al inleveren. Vroeg opstaan om Vulcano national park te doen, waar o.a. de Mauna Loa vulkaan ligt.

Dit park is gewoon te bezoeken met je eigen auto. Allereerst zijn we een wandeling langs verschillende vents gaan doen, spleten in de grond waar langs de hete stoom van de vulkaan ontsnapt.

Uiteindelijk kwamen we uit bij een groot stuk gesteente waar sulfiet vrij lag, en dat stinkt behoorlijk:

Hierna zijn we langs verschillende kraters gereden met de auto via al het vulkanische gesteente.We hebben nog een wandeling gedaan door een lava tunnel (geen foto's van aangezien we er veel kwijt zijn door virus).

  
Het mooiste was wel het stuk weg door het vulkanisch gebied, vol met bochten, langs de oceaan. Er was werkelijk niemand en we zijn dan ook racend (sportmode) door het park gecrosst. 


Uiteindelijk teruggereden naar het vliegveld, de auto ingeleverd en erachter gekomen dat er op zondag geen bussen rijden. Handig, alweer geluk. Nou ja, men zei al dat liften hier 'the way to go' is, dus dat proberen we dan maar.

Na ongeveer 10 minuten hebben we al beet: een Hawaiaans vrouwtje dat bij het vliegveld woont en naar haar werk moet geeft ons een lift naar het winkelcentrum. Een echte religieuze Amerikaanse. God bless you! 

Even inkopen gedaan, een simkaart gekocht en bij Jack in the box gaan eten. Nu hebben we dus 2 backpacks, een tent en ook nog boodschappen bij en zijn we nog 1,5 uur van huis.

De volgende die ons een stuk meenam was een Griek, voor maar een paar mijl. Daarna een familie met 2 kindjes voor een paar mijl, ook prima. Maar zo komen we er natuurlijk niet, en hoe verder we komen, hoe minder mensen er rijden.

Hierna een groter deel meegenomen door een aantal Zwitserse jongeren die ons meteen tips hebben gegeven hoe je via bijvoorbeeld een bedrijf dat Turo heet, goedkoop auto's kan huren van particulieren. Tot nu toe is het eigenlijk wel leuk om te liften. We hoeven nooit lang te wachten, de mensen zijn vriendelijk en je leert nog eens wat: iedereen heeft wel andere verhalen. Uiteindelijk door een stel uit Portland, Oregon naar huis gebracht.

Daarna chillen, nagenieten en op naar een nieuwe werkweek.

Dag 219:
Opgestaan en begonnen met het repareren van de veranda van het huisje bij de weg. dus rotte planken eruit de bestaande frame verstevigen. Bij deze klus stuiten we weer op de traditionele veronderstelling van onze host dat de man de klusser is, tot Hedi haar frustratie natuurlijk...

hierna even proper maken zodat Jillian de veranda kan verven vanavond

Hier komen namelijk over 2 weken 2 koppels te slapen en daarna nog een cameraploeg. Zij gaan een bijendocumentaire maken of iets dergelijks en hebben er voor gekozen op Earthsong te slapen. Allemaal leuk en aardig, maar elke malloot ziet wel dat ze dat nooit op tijd afkrijgen.

staat van de badkamer

Michael weet echt niet waar hij moet beginnen en heeft ook onze tijd slecht ingedeeld ter zijn voordeel door ons bamboe te laten oogsten bijvoorbeeld.

Verder hebben we vanbinnen panelen aan het plafond bevestigt

start;

eindresultaat

Dit zodat wij dinsdag kunnen beginnen met: shinglen. We hadden er zelf nog nooit van gehoord, maar het gaat er om kleine, aflopende houten latjes aan de buitenkant van je bungalow te bevestigen. youtube je vriend...

Dag 220:
Shinglen stap 1: bevestigen folie (dampscherm) over heel de voorkant van het huis.

 
Daarna nog even geoefend op een schuurtje en voila, lijkt simpel.

even tussendoor nog wat leidingen die gelegd zijn in de rotsgrond zien te krijgen.. hondenjobke

Jillian heeft een tweede laag blauwe verf aangebracht op de veranda dus als het goed is zijn we klaar voor stap 2 van het shinglen: shinglen.

Dag 221:
LET THE SHINGLE BEGIN :-)

 
Gaat eigenlijk best wel lekker, lange dagen gemaakt, maar het is het waard. Michael is ondertussen met de badkamer bezig, maar loopt eigenlijk meer te klungelen dan dat hij echt productief is. Is het de betonmix niet, dan is het wel de afwerking van de plafondplaten. Als je het al afwerking kan noemen. En hulp vragen blijkt niet zijn sterkste kant. Prima. Wij shinglen wel verder.

traag maar zeker gaat het vooruit

Na een dagje hard werken gaan wij altijd even naar de koffieshop voor een koffie of chocomelk en zijn we vooral bezig met het zoeken naar werk in Australië. Het working holiday visum is inmiddels aangevraagd en vergeven en we hebben besloten terug te gaan naar Melbourne. Grote stad, genoeg werk (hopen we) en we kennen er al mensen. We vliegen wel weer met Jetstar helaas, maarrrrr dankzij hun eerder gemaakte fout hebben we wel 150 dollar korting nu. Toch nog iets.

Omdat de binnenkant van het huisje redelijk klaar is (werkende wc!!, keuken en goed bed, werkende buitendouche) mogen we de komende dagen daar slapen. Om de aankomende verjaardag, maar ook omdat we zo hard gewerkt hebben (zijn die hippie's niet gewend he :-P). En daar zijn we heeeel blij mee, wat een luxe...

Dag 222: 
SHINGLEN! En Eddie is nog eens jarig ook, 31 jaar. Het is maar een nummer he.. :-). Onze uren zijn inmiddels al overschreden, maar we hebben Michael en Jillian beloofd het shinglen af te maken.

Eind van de middag dan eindelijk klaar en we zijn zeer tevreden met het resultaat (en Michael en Jillian ook). 

jeeeuuujjjj klaaaarrrr

Wat wel jammer is is dat Michael al een aantal keer gewoon naar het dorp rijdt zonder ons iets te vragen, dus zijn we liftend naar het dorp gegaan voor wijn en steak, verjaardagsdinertje. Dit ging gelukkig weer prima, met een Italiaanse familie mee. 

's avonds genoten van de wijntjes, biertjes en vooral de steak

en daarna heerlijk geslapen!

Dag 223:
Uitslapen en chillen is het idee! We moeten vandaag al wel naar Hilo om onze via Turo geboekte auto op te halen. Deze keer geen Ford Mustang maar een auto die je huurt van een particulier. Netjes op tijd geregeld deze keer en niet duur. 

's middags al liftend richting Hilo

en daar redelijk op tijd aangekomen. Nog maar even langs de Walmart gegaan voor een nieuwe telefoon voor Hedi (na 5,5 jaar is ie gestorven) en ook een laptop, aangezien we nog steeds met één of ander virus op onze SD-kaarten / I-pad en/of camera zitten en de foto's telkens worden gewist op al onze kaartjes. Eddie heeft ook maar een slaapmatje gekocht, wel zo handig.

Om 5 p.m. zou onze auto, een Nissan Sentra, worden afgeleverd bij de Walmart. Voor die tijd hebben we al telefonisch contact gehad en ze (Beverly) zou na het werk direct langsgaan, geen probleem. 

vanaf 5.15u beginnen wij haar te bellen en sturen met de vraag waar ze blijft, geen gehoor en neemt ook niet meer op. 

7 p.m.: Nog niks. sturen haar een bericht dat we naar haar thuis adres gaan liften in de hoop haar daar te treffen. belt ons ineens en begint happy birthday te zingen na wat raar over en weer gepraat komen we erachter dat ze dacht dat ze iemand anders aan de lijn had. Raar gesprek waarin naar boven komt dat ze iets aan het drinken is met mensen van haar werk, als ze door heeft wie er aan de lijn is begint ze allemaal smoezen en tegenstrijdigheden te vertellen.
Afgesproken dat ze er om 7.40u zou zijn. Inmiddels waren wij al redelijk pissig. Uiteindelijk om 7.40 p.m. nog altijd is ze er niet, en opnieuw geen contact. Turo gemaild. Nog niets wijzer van geworden.

Wat nu?? Ze neemt niet meer op, en wij moeten naar de middle of nowhere liften in het donker en hebben dus geen auto voor van het weekend. Turo gebeld, alles uitgelegd en zij zouden Beverly wel even bellen... Niks. Turo belt ons terug en zegt dat alles gecanceld wordt en dat Beverly een boete krijgt. Wij kunnen een taxi pakken en de kosten op hun verhalen.

En voila: net na dat gesprek belt Beverly ineens dat ze er bijna is en ja hoor: daar komt ze. Wij hebben direct de auto gekaapt voor we haar aanvielen en zijn weggereden. Wat een vuile (*@*$(*&$. Sorry, sorry my ass. Inmiddels was het 9.20 p.m., 4 uur en 20min later. Goede start van het weekend.

In 1,5 uur teruggereden in een verder prima, schone auto. Wel moe en gefrustreerd.

Dag 224:
Opgestaan en ons klaargemaakt voor de trip. Allereerst hebben we afscheid genomen van Michael en Jillian, die ons hartelijk bedankten voor het zware werk dat we hebben verricht. Wij hebben ze vooral succes gewenst :-). Al met al was het een leuke, leerzame ervaring.

We beginnen de trip bij South Point en Green Sand Beach. Het zuidelijkste puntje van het eiland en tevens van de USA. Geparkeerd en richting het strand gelopen. Dit was een tocht van 1,5 uur langs de kust over vulkanisch landschap. Erg mooi, maar erg zwaar.

Het strand zelf is prachtig!

groen zand dus...

  

Na de wandeling terug, best zwaar in die hitte in het open veld,(natuurlijk weer net rond de middag als wij terug wandelen)

zijn we nog even langs het koffiehuis gegaan en hebben we afscheid genomen van die lieve mensen, om daarna af te zakken naar de andere kant van het eiland naar een goede snorkel spot volgens onze locals en een spot waar we dolfijnen kunnen zien.. we zijn benieuwd

conclusie geen dolfijn of vis gespot ;/

op zoek naar eten dus even het stadje Kona ingedoken om nog eens uit eten te gaan.

volgende opdracht; op zoek naar een slaapplek. We hadden een kampeerplek opgezocht maar deze bleek bewaakt te worden door een voor ons vreemde man en hij vroeg 20 dollar per persoon, hiervoor bedankt. Het was al laat dus gaan staan op de parking van de dolfijnen spot, dit houd wel in dat we in de auto moeten slapen. Helaas kwam hier in het midden van de nacht veel volk hangen en drinken en auto's racen,.. Eddie lichte slaper zijnde meteen wakker en gefrustreerd dus ergens anders naartoe gereden en geprobeerd nog even te "slapen"

Dag 225:
Om 5 uur opgestaan in de hoop toch nog dolfijnen te kunnen spotten op de dolfijnen plek van de dag ervoor. Samen met wat andere mensen op de uitkijk gestaan maar helaas geen dolfijn gezien. Nogmaals proberen te snorkelen dan maar ook hier geen verbetering tegen over de vorige dag.

De white road hike! Hier kwamen we achter nadat Myra ons op facebook 'tagde' in dit bericht. Dit moeten we doen! Nadat we vorige week hebben gekeken waar hij begint zijn we er nu dan echt klaar voor. Wat blijkt? Het eerste stuk gaat over privé terrein en er staat dat het streng verboden is.. Hmm. Na toch even heroverwegen zijn we er dan toch voor gegaan. Geen spijt van!

Eerst snel snel de eerste poort over geklommen komen we in een soort wei terecht waar we het pad moeten volgen volgens de richtlijnen van een blogger die we volgen

loslopend paard.... 

bam 2e poort die zegt dat we hier niet mogen zijn

wat doen we dan

het pad wordt er in ieder geval niet droger noch minder mistig op

3e en 4e poort maar deze gaat gelukkig gewoon open

vanaf hier wandelen we langs een aquaduct 

beetje vegetatie onderweg

tot de volgende indicatie komt dat we hier niet mogen zijn..

na deze brug over een soort van ravijn komen we op een echt bospad uit, toch vet zo door de mist en al die bomen

langs een omver gevallen boompje waar de wortels van bloot liggen

en verder...

het pad wordt smaller en modderiger maar dit wisten we op voorhand, proper gaan we niet blijven tijdens dit illegale avontuurtje

de uitzichten blijven wel mooi onderweg, ook al zijn het duidelijk geen vergezichten

Het volgende punt waar ze ons aangeven niet verder te gaan. hier wordt het pad ook steiler, dus nu hebben we de combinatie mist, modderig, stijl en 2 klunzen. Dat gaat goed komen.

We komen aan op een uitzichtpunt dat heel mooi zou moeten zijn en een uitzicht zou geven over de hele Waimea vallei. Met ons gelukt ziet dat er zo uit:
   

We passeren nog enkele bruggetjes:
   

We worden er gelukkig wel bij gewaarschuwd: 

en zo komen we bij ons volgende obstakel een grote buis over een 100 meter diepe afgrond waar we over moeten kruipen

beetje modder tot zover nog niet tot onze knieën in weg gezakt zoals ons voorspeld was

nog een lavatunnel tegen gekomen 

nog een eindje verder ..

we worden er niet properder op aangezien we soms langs touwen en geimproviseerde houvast/voetsteunen moeten omhoog en omlaag gaan

maar na 2 uur wandelen en paar keer glijden en vallen worden we beloond op de langverwachte illegale slide bestaande uit een oude irrigatiebuis. ziet er stijler en enger uit in het echt moeten we zeggen

de klim omhoog langs de zijkant met een touw

even moed verzamelen

hier gaat ieeeeeee

en bekomen...

Filmpje 1

Filmpje 2

hierna de klim terug naar de auto, even gek doen op 1 van onze obstakels

blijkbaar kon je ook via het buizen systeem naar de glijbaan, zou dit makkelijker en sneller zijn dan het pad dat wij hebben gevolgd... ziet er toch maar wat donker uit...

 

Uiteindelijk gekampeerd op onze oude stek op Kapaa beachpark, nu op een betere plek zonder alle doorns.

Wederom zijn we de berg opgereden (toch een uur rijden) om een tweede poging te wagen op sterren kijken: nu was de toegang helemaal afgesloten. Bah. Veel geluk hebben we niet gehad op Hawaii.

Dag 226:
Wat gaan we doen voor we terugvliegen naar Australië: strand! Vlak onder het vliegveld van Kona, vanwaar we vertrekken en waar we de auto op de parkeerplaats achterlaten, ligt een zandstrand. Prima vertoeven, flesje wijn erbij, zwemmen en nog even uitrusten!

Auto geparkeerd, ingecheckt en vaarwel gezegd tegen Hawaii. Het was leuk, mooi, leerzaam maar helaas hebben we toch wat tegenslagen gehad. Al met al is het niet het paradijs waarvan iedereen denkt dat het is. Dit blijkt meer op de andere eilanden te zijn. Toch zijn we blij dat we dit eiland hebben gekozen.

Dag 227:
Gevlogen naar Honolulu, waar we in de luchthaven wilde slapen tot onze vlucht de volgende ochtend. Eens we ons genesteld hadden in een soort van open lucht lobby sprak een man ons aan die daar zou werken en ons een slaapplek aan bood (couchsurfer), aangezien mensen in deze luchthaven worden weg gejaagd als ze er slapen, oke...

Hij zal ons morgen terug brengen zodat we onze vlucht halen, goed we nemen het risico en vertrouwen deze man op zijn woord en gaan mee naar zijn lege appartement (hij verhuist naar ergens anders in Amerika). Eigenlijk kwam dit supergoed uit!

slaapwel

Dag 228:
In de ochtend  van Honolulu naar Brisbane en van daaruit direct een ticket geboekt (via Qantas, niet Jetstar) naar Melbourne voor een redelijke prijs.

Aangezien we 20 uur overslaan in tijdzones hebben we deze dag in feite niet meegemaakt :-).

Dag 229:
Eindelijk aangekomen in Melbourne waar we een aantal dagen bij Fabrice en Mariska (nichtje Eddie) kunnen slapen. Zij zijn net klaar met werken en hebben (lief) een matras voor ons gekocht. Nu is het tijd voor een nieuw hoofdstuk: wonen en werken in Australië. Dus op zoek naar een baan en een appartement!

Oké doei.