Doei Bangkok, hallo Myanmar

Dag 6:
9 uur eruit en research gedaan voor Myanmar, direct een hostel geboekt aangezien dit sterk werd aangeraden. Achteraf had dit niet gehoeven, weer wat geleerd.

Hierna geld gaan wisselen (Baht naar Dollars), wat omslachtig was. Werden van kaske naar de muur gestuurd, maar uiteindelijk nog snel geregeld bij de super rich bank.

Boot genomen naar Wat Arun. Was mooie tempel. We zijn nu al bijna tempelmoe, dat wordt nog wat :).

Even gechilld in een parkje aan het water met een verse mango (dank aan Inge en Jürgen voor het mes).

Op naar het Koninklijk paleis, bleek dat helaas net dicht te zijn. Dit werd al verteld door tuktuk chauffeurs, maar deze geloofden wij niet meer. Helaas. Helaas ook duizenden Chinezen op straat. Daarna naar China town gegaan (toepasselijk). Indrukwekkend, veel kleine straatjes en massa inhoud in de winkeltjes.

Naar de Lebua Skybar gegaan. Dresscode: netjes (geen slippers/shorten). We lieten onze hostel een taxi bellen, in de veronderstelling dat alles volgens boekje verloopt.. Niet dus. Geen meter in taxi. Toen we hem hierover aanspraken zei hij dit niet te doen. Wilden onderhandelen over prijs, maar negeerde ons compleet. Uit frustratie sprong Hedi uit de auto (bij aankomst). Bij uitstappen heeft Eddie de 100 Baht proberen af te dingen. "no meter, no money" en hebben hem afgescheeept met 80 baht. Wat eigenlijk nog te veel was voor die afstand.

Eenmaal daar, 64 verdiepingen (247meter) omhoog en vielen we achterover van de prijzen voor een drankje. 600bath voor een cocktail (15euro). Uiteraard toch 2 gedronken. Supermooi uitzicht, maar niet ons volk daarbinnen, iets te blasé. Een scène uit The Hangover 2 is er opgenomen.

Dag 7 en 8
Uitgeslapen en in de hostel alles ingepakt en info over Myanmar opgezocht (er was veel uit te zoeken). Kwestie van toch een beetje voorbereiding te hebben, aangezien dit land redelijk onbekend is.

Om half 3 vertrokken naar de ambassade om te horen of onze visumaanvraag in orde is. Zware wandeling met de rugzak in deze temperaturen maar alsnog fuck tuktuk. Daar aangekomen, lokaal was bomvol, kregen geen nummertje dus dringen in de rij. Master in wachtrijen Eddie wist plekje vooraan te bemachtigen dus snel weer buiten.

(48 uur wakker.)

Skytrain gepakt naar Mo chit busstation. Tijdens deze rit mooie uitzichten over de stad.

Aangekomen in Mo chit bleek dat we nog een bus moesten nemen naar het grote busstation. Vriendelijke mensen die ons hielpen. de bus genomen naar busstation (13bath) en het meisje op de bus heeft ons naar de balie gebracht waar we ons nachtbusticket konden kopen. Nu al niet meer gewoon om geholpen te worden zonder dat er een betaling tegen over staat.

Busticket gekocht 384 bath pp en de meneer liet ons zien waar we later de bus konden vinden... Veel bussen.

Nog 3,5uur wachten voor we Bangkok kunnen afsluiten. Iets gegeten in dit hele grote busstation waar natuurlijk ook weer een markt aan is. We denken varkensoor of varkenstong te hebben gegeten zo rubberig was het vlees. Tijdens het wachten begon ineens het volkslied luid te spelen, iedereen ging recht staan dus wij deden maar gezellig mee.

Bus in, heerlijk oncomfortabel airco op volle kracht en dus niets geslapen.

Aangekomen in Mae sot kwam een Duits meisje, Nono (wtf?), ons vragen of we wisten hoe we nu naar de grens gingen. Samen met haar en een Nederlands koppel een auto/van/busje gedeeld die ons naar de grens bracht voor 50 bath de man.

Door de ambassade heen, dit verliep goed een snel. Wel zeker je departure briefje dat je krijgt op het vliegtuig bijhouden dat hebben ze nodig. Over de friendshipbrug gewandeld. Toen was het nog 6 uur in de ochtend dus nog donker. Aan de overkant van de brug rijdt iedereen ineens weer rechts en gaan we een half uur terug in de tijd. Timetravelling vollenbak!

Busstation gezocht, tijdens deze zoektocht zagen we rijen monikken voorbij mensen stappen die allemaal rijst in elke monnik zijn pot schepte. Wij kregen helaas niets...

Er bleek geen busstation te zijn dus hebben we een auto moeten nemen. Eerst waren we nog samen aan het wachten in een redelijk ruime auto. Voor we het wisten moesten we overstappen naar een normale gezinsauto met 4 op de achterbank, 3 van voor en nog 1 in de kofferbak. Waaronder 2 wagenzieke vrouwen die sporadisch een zakje nodig hadden. Gezellig. De rit van ongeveer 4uur aangegaan op een zeer oncomfortabele manier, maar dat hoort erbij.

Onderweg meerdere malen moeten stoppen bij roadblocks om ons paspoort te laten zien, dit duurde elke keer wel even want ze moesten alle info opschrijven in wat leek op een soort logboek. Als we meer kopies bij hadden gehad had het sneller gegaan want dan konden we die gewoon achter laten. Wel mooie landschappen gezien onderweg, wel 1,5uur of road (lees: zandweg vol putten en gammele bruggen) . Was dus een redelijke cultuurshock.

Om 11:30u aangekomen in ons hotel ondertussen meer dan 24uur wakker en dus kapot. Dutje gedaan (ja wij doen veel dutjes. We zijn niet de jongste meer) en op zoek gegaan naar Breeze guesthouse, waar volgens onze info tours worden geregeld en ook de boottocht naar Hpa an die we graag willen doen.

Op internet zagen we enkel negatieve commentaren over Breeze guesthouse omtrent overnachtingen, dus ergens anders geboekt (voor veel te veel geld voor wat we kregen). Achteraf gezien zeer jammer. In Breeze hangt een leuke sfeer, veel backpackers, WiFi, vriendelijk en hulpvaardig personeel.

Mawlamyime is een rustige maar toch grote stad met een mooi uitzicht op de zee (geen strand helaas). Ons eerste idee was even "wat doen we hier in godsnaam" omdat alle toeristen dit overslaan en meteen naar Yangon gaan. Maar dit wilden we toch, niet helemaal de meest toeristische route volgen (Hedi en Eddie off road). Zuid Myanmar is het minst toeristisch.

Hotel Than Lwin hadden we op voorhand geboekt. Hebben veel te veel betaald (40euro per nacht) voor wat het is, niet proper , geen WiFi. Maar wel blij dat we een eigen kamer hebben en dus wat meer privacy dan de afgelopen week. De rest van Myanmar doen we op de bonnefooi en zien wel waar we komen.

Gegeten in volgens de lonely planet beste eten van Myanmar (Daw Yee). Was inderdaad heel lekker, vriendelijke mensen die je ook zeiden wat in welke pot zat waaruit je kon kiezen. Enige vervelende is dat het eten wel altijd koud is (je mag van geluk spreken als de rijst warm is). Best handig om te weten wat je kan kiezen. Het was wel redelijk duur voor Myanmaraanse begrippen. Of Myanarees. Of Myanmaristisch?

Het valt ons op dat de mensen hier hulpvaardig zijn zonder er iets voor terug te verwachten. Iedereen wil praatje maken maar men is niet opdringerig.

Dag 9:

Verrokken voor onze toer naar Ogre island. Dit eiland is zo groot als Singapore en heeft 200.000 inwoners. Dit is volgens de lonely planet een must see.

We steken met de boot dus het water van Mawalyine naar Ogre island over. Hier aangekomen gaan we in de Myarmeese taxi het duurt even en de wegen zijn niet altijd even toegankelijk. "Massageroad" legt de gids uit.

Gezien; allerlei ambacht zoals het in Myanmar word gemaakt:

Gestopt bij de lokale bevolking en gezien hoe ze krijtborden voor de scholen in Myanmar maken. (Hebben een kleine versie gekregen)

Verder zijn we langs een trouwfeest geweest die ons dan uitnodigde om met het getrouwde koppel op de foto te gaan. Alsook met hen mee te eten. Dit gedaan (foto's trouwfeest) stonden daar mega boxen waar happy hardcore uit loeide. best wel een contrast met de koeien die ernaast voor een "huis" stonden te relaxen. De mensen klampten ons aan en wilden graag een praatje met ons maken. Helaas spraken ze geen Engels.

Nog een dank u cadeau gekregen voor het bijwonen van de bruiloft en verder gegaan naar wat lokale "marktjes". (Lees 2 huisjes met een mini uitstalling) allemaal houten dingen zoals doosjes,pennen, massage stokken,... Te koop. Niets gekocht want hiervoor kwamen we niet. Kregen er wel lekkere thee en soort van cocoskoekjes. Altijd even ongemakkelijk als je met z'n allen in een kring bij mensen thuis zit die verwachten dat je als rijke westerling iets koopt.

Lokale cocosmat fabriek wat inhoud dat er 1 vrouw onder haar huis een mat aan het weven is. Wow.

De rubberfabriek gezien waar dus elastiekjes worden gemaakt. We kregen gratis elastiekjes mee. Wow.

Daarna even gaan zwemmen in een soort van "natuurlijk" zwembad. Daarna iets gaan drinken in een cafe. Altijd leuk.

Toen we verder gingen nog een weeffabriek bezocht waar Eddie en ik 2 mooie doeken hebben gekocht voor op het strand. Die vrouwen verdienen 4000kjatt per dag wat gelijk staat aan 2,8euro.

Hierna een groot meer bezocht met gigantische vogels die maar 1 keer per jaar daar landen (zei de gids) toevallig waren ze er vandaag..


Terug naar de boot en naar het dorp gevaren. De volgende dag hebben we de boot gepakt naar Hpa An.

Oké doei.