Menopauze, kapot op Mister Rinjani en gedoken in Mister Amed

Vertrekken uit Kuta Lombok en op naar Gili Meno om even helemaal bij te komen!

Dag 131:
Eddie nog even geld pinnen voor vertrek: geen pasje meer. Sterk vermoeden: laatste keer vergeten de pas mee te nemen uit diezelfde automaat. Shit.

Toch vertrokken en met een auto richting de haven van Bangsal gebracht. Na allerlei leugens en irritante verkopers hebben we zelf een bootje gecharterd.

het was lang geleden dat we nog eens waren gevallen, dus bij uitstappen van de boot,hebben we dit recht gezet. logischerwijs is hedi weer degene met collectie materiaal.

We waren rond 11:00 op Meno, bij Pepayameno bungalows.
 
Meno is de kalmste van de 3 Gili islands en de kleinste. Paradijsje hoor!
  

Met wat hulp van het personeel heeft Eddie de bank kunnen bellen en na een tijdje van het kastje naar de muur gestuurd te worden had hij eindelijk iemand die hem kon helpen. Ze gaan de pas ophalen, naar het hoofdkantoor sturen en dan eventueel naar ons, of we halen hem op. Fingers crossed.

Konden wij eindelijk zonnebaden, zwemmen en snorkelen! 

10 meter de zee in en je zag al scholen vissen, Alen, pufferfish en boxfish.

Hierna douchen en het eiland rondgelopen (in 1,5 uur ben je rond). Zonsondergang meegepakt:

Nog wat informatie opgevraagd bij de duikschool daar, maar besloten alleen een snorkeltrip te doen en op Bali over een week te gaan duiken bij Tulamben, schijnt veel mooier te zijn.
Nog gegeten bij Yaya warung, viel helaas tegen ondanks nr. 2 spot op tripadvisor, en bijtijds op bed.

Dag 132:
Vroeg opstaan, ontbijten en op naar de snorkeltrip. Duurt maar een paar uur kost een tientje, maar dan heb je meteen de beste plekken gezien, zeggen ze.

Het bleek een twee uur durende boottripje met twee kinderen te zijn. Op zich wel schildpadden gezien, trompet vissen en een gezonken ponton, maar verder: veel dood koraal. Besloten hier dus echt niet te gaan duiken.

tijdens het snorkelen begon 1 van onze gidsjes aan een schildpad zijn vin te trekken om hem aan ons te laten zien. niet tof, de sfeer was meteen gezet.

Meno is verder echt een rustig paradijsje. Ook geen gemotoriseerd vervoer (heerlijk, want eddie krijgen een steeds grotere hekel aan scooters en brommers). Al het vervoer hier is met paard en wagen of met de fiets:


Hierna lekker aan het strand gelegen, een van de mooiste en rustigste tot nu toe.


Savonds heerlijke pizza en steak gegeten en vroeg gaan slapen. Op de heenweg kwamen we langs een meer (blijkbaar is hier een meer :-) ) waar je niet echt dichtbij kan komen: hele meer is omringt door bosjes met groooooote spinnen:

Steak met frietjes en pizzaaaa:

Dag 133:
Nog een dagje strand! Hedi begint al op te knappen dus ook geregeld dat we de volgende dag terug naar Lombok gaan en worden opgehaald door de organisatie waarmee we de trekking gaan doen. Voor 90 euro hebben we vervoer, een overnachting, 3 dagen trekking, gidsen en eten. Prima deal. Daarna worden we afgezet in Mataram waar Eddie z'n pinpas kan ophalen, yeey.

Voor de rest niets gedaan en genoten van de zonsondergang op heerlijke ligkussens, onder het genot van een paar biertjes:

Savonds terug naar de pizza/steak tent (little bali) en vroeg gaan slapen, again. Luieren maakt moe :).

Dag 134:
Vroeg opgestaan, ontbeten en uitgecheckt. Hierna voor de laatste keer naar het Meno strand.

Om 14:00 de public boat gepakt naar het vaste land waar we opgehaald worden door een auto van Lenk trekking.

Na 2 uurtjes aangekomen in Senaru, een dorpje tussen de bergen. Even betalen natuurlijk en meteen naar een hostel gebracht. Prima uitzicht!

Spullen neergekwakt en naar de nabijgelegen watervallen gelopen.
Sendang Gile:

Lekker veilig:

En de Tiu Kelep:

Terug door het water:

Allebei zeer mooi!
Nog wat inkopen gedaan voor de 3 daagse wandeling (Power bars, koekjes en veel water) en genoten van een van onze laatste biertjes voor we kapot gaan op de vulkaan. Eerste dag 7 uur lopen, 2e dag 6 uur lopen en de laatste nacht/dag nog even 12 uurtjes.

Dag 135:
Tijd voor de Rinjani! In 2 dagen naar 3735 meter hoogte. Vanuit het hostel kon je 's ochtends de pieken zien liggen:

Ontbijten en rond 7:30 uur opgepikt met de auto. We zijn er klaar voor!

Klein stukje omhoog met de auto (scheelt al) en we kunnen beginnen! Blijkbaar doen we de moeilijkere route waar we beginnen in Senaru en eindigen in Simbale (normaal ga je andersom). Dit betekent de eerste dag meteen 8 uur klimmen tot het eerste kamp.

7,5 uur over gedaan met pauzes enz bij. We waren samen met 2 Noorse gastjes (20), twee Amerikanen zullen later aanschuiven. En uiteraard een gids en 3 dragers. Ieder fokking 30 kg op hun nek, en gewoon hetzelfde tempo aanhouden. Bizar.

Het begint meteen pittig! Constant stijgen door, nu nog, bossen. Lekkere lunch gehad na een uurtje of 3, rijst en soep. Nog lastiggevallen door een aap en een soort megawesp.

Klimmen ging steeds steiler omhoog en we hadden dan ook wel een aantal pauzes nodig :). En dan zie je die dragers op slippers voorbij walsen.

Zweten!

Pauze

En weer gaan

De begroeiing nam inmiddels steeds meer af, en de wolken kwamen steeds dichterbij. Geen uitzicht dus :-)

Aapje komt aapjes kijken:

Hierna begon het laatste stuk: zonder boomwortels om je schrap te zetten. In plaats daarvan losse steentjes op een harde ondergrond. Dus heel erg glad en niet aan te raden met Nike air max (die al versleten zijn):

Above the clouds!!!

FIlmpje:
https://www.youtube.com/watch?v=dGo1o8gBCZU
En het werd hoger en hoger, en dus kaler en kaler. Inmiddels gaan we richting 2500 meter hoogte:

Na 7,5 uur hebben we de eerste overnachtingsplek bereikt (op 2500 meter). Helaas veel wolken dus we zien niet veel, behalve een lucky 5 minuten: Het kratermeer, 2200 meter. In de verte zie je ook stoom uit de krater komen.

 
Onze slaapplekken:

Uiteraard ging het snel regenen en hadden wij een lekke tent. Daar bovenop was er een communicatie stoornis: wij dachten dat we deze nacht naar de top zouden gaan. Dat zou betekenen opstaan om 02:00 snachts. Nee hoor. Iedereen sliep gewoon door en wij waren klaarwakker, nat en we lagen op stenen. Dat moment was even minder :-). Overigens dachten wij dat wij het erg hadden.. Dan had je de Noren nog, die alleen een korte broek bij hadden en nog erger, schandalig ook trouwens: de drager en de gids. Met 4 man onder een zeil, niet afgesloten (een soort windtunnel dus), zittend slapen. Hoe krijg je het voor elkaar om je personeel zo te laten slapen terwijl een tent een fractie kost van wat wij betalen voor de 3 dagen.

Dag 136:
Om 6 uur gaan ontbijten en te horen gekregen dat we de volgende nacht pas naar de top zouden gaan. Ooooooh, zeg dat dan :). De twee Noren zijn naar beneden gegaan en wij bleven met twee uberpositieve Amerikanen over (Yoga instructeurs).

ontbijten wel in een erg mooie omgeving nu het helder is kan je alles goed zien

Dag 2 gaan we naar het meer, dus een stuk dalen (2uur), en naar de hot springs.
Koud!:

Groepsfotootje met de gids (Eddie genaamd):

Filmpje afdaling:
https://www.youtube.com/watch?v=ngeJm-0lVeA
Zoals je ziet ging het 90 graden steil naar beneden :-)


Aangekomen bij het meer en hierna meteen naar de hotsprings, ff de spiertjes nog meer verwarmen :-).


De hotsprings, met daarin kleine visjes die de dode huidcellen van je voeten en benen eten.

Terug naar het meer voor de lunch, curry en rijst. Die mannetjes kunnen of heel goed koken, of wij hebben telkens zo'n honger dat alles wel goed smaakt :-)
 
Hier komen ook veel locals voor een weekendje weg om lekker te gaan vissen:

Na de lunch het laatste stuk naar de tweede overnachtingsplek op 2604 meter. Het eerste uur ging prima, niet eens zweten. En toen begon het: steil omhoog! Het uitzicht maakt het goed. Zou 3 uur duren we hebben het geklaard in 2 uur. Ja we zijn trots.

De zon brand in ieder geval goed hierboven, toch staat er een verraderlijk windje.

Uitzicht op de berg waar we gisteren sliepen:

Aangekomen bij basecamp numero 2. Deze dag was veeeel beter dan de eerste met de mooiste uitzichten ever. Heerlijk campingplek, de tent van de Noren gekregen, dus een betere tent en zonnig op deze top :).

en onze gidsen konden als troostprijs in onze vorige tent slapen. met 3 man dus!

Ons tentje, en ja: naar de wc gaan doe je buiten. Ze hebben daar dat rode tentje voor neergezet, maar dat werkt voor geen meter:

Uitgeteld:

ook de gids en dragers krijgen een pauze

Je kunt de top al zien, die we dus om 2 uur snachts gaan beklimmen. Het zou 3 uur moeten duren en dan nog ongeveer 9 uur voor we beneden zijn. Pittig. Toch blij dat we het laatste voor het beste bewaren.

wat uitzichten vanaf onze kampplek;

Savonds nog heerlijk gegeten. Toen was het nog warm. Toen de zon eenmaal onder was: stormachtige wind en benauwde momentjes in ons tentje, aan de rand van de klif.

Filmpje aankomst kamp:
https://www.youtube.com/watch?v=ECoAWBtw0wc

Dag 137:
Niet geslapen wederom, misschien een uurtje. De wind nam toe en onze tent klapperde zo hard dat slapen geen optie was, aangezien die de hele tijd op ons klapte.

Gelukkig was de wind rond 00u gaan liggen. Om 1:30u komen ze ons wekken en konden we om 02:30, na een kop thee, vertrekken naar de top.

De eerste 40min waren best zwaar, maar was te doen. Het enige: de kou en de snijdende wind.

Na deze 40min kregen we een vlakker stuk. We kwamen toen tot de constattatie dat we sneller op de top gingen aankomen dan we wilden dus vele pauzes ingelast. Dit zodat we geen uren zonder beschutting in de snijdende wind op de top moesten wachten.

Daarna begon het: 1,5 uur lang steil omhoog, in het donker, door los vulkanisch zand en stenen. Bij elke stap zakte je de helft van je stap terug naar beneden. Dat was geen pretje kunnen we je vertellen. Ook bizar dat je met 50 man naar boven loopt in het donker en alleen gekreun, gepuf en geklaag om je heen hoort :-)

Rond half 6 toch samen de top gehaald en wachtend op de zonsopkomst.


Hierna kon je pas echt zien hoe hoog je zat! 3725 meter, gehaald!



Uitzicht


Toch best druk (wij zaten wel bij de eerste club en waren eerder dan de oh zo sportieve Amerikanen, jajaja)

Het enige probleem: we moeten nog 2 uur naar beneden, klote! Klimmen ging nog wel door dat losse zand. Afdalend leek het een ijsbaan. Natuurlijk zijn we onderweg ook enkele keren gevallen. Conclusie: helemaal kapot bij het kamp aangekomen en geen zin meer in de komende 5 uur. Het was inmiddels half 9 en de 2 nachten zonder slaap begonnen op te spelen.

Hierover dus, je voeten zakten er helemaal in weg als je erop gaat staan;

wel mooie uitzichten onderweg

Goed. Na het ontbijt, rond kwart na 10, dan toch vertrokken. Eerste uur wederom over losse steentjes, steil naar beneden. Veel uitglijden en vallen. Bloed, zweet en tranen dus.

Daarna werd het wat beter gelukkig en zeker na de lunch

en wat rust

hadden we precies genoeg energie voor het laatste stuk. Hedi heeft dit wel samen met Josh op sokken afgelegd wegens pijnlijke tenen.

Om 15:15u Kapot, maar voldaan, eindelijk beneden. De spierpijn begon al in te zetten. Hup, met z'n allen achterin een laadbak terug naar het kantoor en onze spullen gehaald:

Conclusie: het was zwaar (wel minder zwaar dan gedacht na alle verhalen op internet over jezelf tegenkomen en 3 keer doodgaan, maar toch), maar het was zo mooi! En goed geregeld. We hebben zoveel respect voor die mannen die dit soms 2 maal per week doen. Ze krijgen hiervoor 10 euro per dag! En dan ook nog een pakje Kretek per dag oproken en op slippertjes naar beneden stormen.

We werden afgezet in Mataram om hier een nachje te verblijven en de volgende dag Eddie's pinpas op te pikken. Helaas voor ons waren wij de laatsten op de route dus kwamen pas rond 19;00 aan.
Doel: goed hotel met goed bed en warm water! Gevonden: Nutana hotel. Nog even stressen omdat Eddie z'n gsm in de taxi had laten liggen, maar gelukkig zijn er ook nog eerlijke mensen.

Om 21:00 lagen we te slapen.

Dag 138:
Heerlijk geslapen!! Hierna is Eddie de stad ingegaan op zoek naar z'n bankpas. Uiteindelijk na wat moeilijk doen met taxichauffeurs en de verkeerde vestigingen heedt hij z'n pinpas terug Yeah!!

Tijd om naar Amed te gaan, op Bali. Hiervoor eerst de taxi gepakt naar Lembar en hierna met de slowboat (5 uur) naar Padangai, Bali gevaren.

Prima zitten, alleen was het pokkewarm.

In het donker aangekomen: openbaar vervoer naar Amed geen optie. Dus voor 300.000 idr (20 euro) met een privé auto naar Amed vertrokken en uiteraard weer voorgelogen over de duur van de reis, maar goed.

Half 9 aangekomen bij Bali Sari homestay, iets duurder deze keer (15 euro) maar elke cent waard: eigen terrasje, airco, goed bed, warme douche en hele fijne mensen. Precies wat we nodig hebben.

Dag 139:
Weer heerlijk geslapen en het dorp (1 straat) ingelopen op zoek naar eten
(waar Eddie z'n complete portie pepers over z'n eten wist te gooien:

en daarna Adventure Divers Bali. Nummer 1 op tripadvisor en aardige mensen over de mail. Amed wordt namelijk puur bezocht om te duiken, volgens tripadvisor zijn er 27 duikscholen in dit dorpje alleen al. Het strand is namelijk zwart (vulkanisch zand), en niet echt chillbaar:

De duikschool heeft een Belgische (gentse maar ze was ook vol lof over Antwerpen ;) ) eigenaresse bleek later. We hebben besloten in 2 dagen 6 duiken te doen: twee overdag bij het USAT Liberty wrak bij Tulemben (120 meter lang) en 1 nachtduik bij het wrak. En drie duiken in de omgeving Amed.

Hierna, op aangeven van de Belgische, hebben we bij warung Enak heerlijke milkshake en pompoentaart op. Hedi met een smile van oor tot oor, dat zegt genoeg toch.

Terug gaan chillen bij het hostel (nog moe van de Rinjani) en met de geleende laptop van de eigenaar (top!) onze blog weer eens bijgewerkt onder het genot van een Bintang.

's Avonds nogmaals heerlijk bij Enak gegeten en vroeg naar bedje toe.

Dag 140: 20 weken onderweg!
De eerste dag duiken bij Adventures Divers Bali. We beginnen de eerste drie duiken in Amed zelf. We hoeven geen boot te nemen, het is direct vanaf het strand de zee in.
De eerste duik direct veel dieren gezien, o.a. (uiteraard niet onze eigen foto's, aangezien we de GoPro nog steeds kwijt zijn helaas):
Mantis Shrimp:

Een zeepaardje:

Scorpion Fish:

Triggerfish (niet te dicht bij komen, want die bijten een stuk uit je lichaam):

Trumpetfish:

Stingrays:

garden eel

De tweede duik weer heel veel vissen en onze eerste haai! Een white tip reef shark:

Een babytje wel, ongeveer een meter lang, dat zich verschool onder een stuk koraal. De stroming was hier wel wat sterker dan bij de eerste duik.

Na de lunch even chillen en wachten tot we weer kunnen:

was het tijd voor de derde duik en ook deze was erg mooi. O.a. gezien:
Pipefish:

Een school met longfin spade fish:

Veel nudiebranch (hele kleine hermafrodieten):
 
Devilfish:

En verschillende soorten alen:

Prima eerste dag met een uitstekende duikmaster, een uitstekende duikschool en heel veel verschillende dieren en koralen.

's Avonds weer bij Enak gegeten (gaan we elke dag doen denken we. Eindelijk goed Indonesisch eten) en redelijk bijtijds gaan slapen.

Dag 141:
Vroeg gaan slapen dus want vanacht om 5 uur eruit om een sunrise duik te doen bij het USAT Liberty Wrak. Dit vooral omdat er dan nog veel dieren zijn en om de drukte voor te zijn. Dit is namelijk de populairste duikspot van Bali.

Het wrak zelf heeft gediend in beide wereldoorlogen en is tijdens de tweede wereldoorlog tot zinken gebracht door een Japanse tornado. Het is later naar de kust gesleept voor Tulamben, maar door een vulkaanuitbarsting terug de zee in 'gerolt'. Het schip zelf is 100 meter lang en ligt ongeveer 30 meter voor de kust. Diepte varieert van 5 meter tot 30 meter.

De eerste duik was het nog redelijk donker, maar meteen een Barracuda gezien:

en vooral veel Bumphead parrotfish, die in het wrak wonen en letterlijk net wakker werden. Deze zijn ongeveer een meter lang en erg nieuwgierig:

(vissen aanraken is volgens ons en deze duikschool echt niet oke dus foto is enkel ter illustratie, geen aanmoediging)

De eerste duik hebben we vooral rond het wrak gezwommen.

De tweede duik was het al wat drukker en zijn we meer het wrak ingegaan (de machinekamer). Ook hier weer veel verschillende dieren, waaronder een oerang oetang shrimp:

een hele grote schilpad:

leaf scorpion fish in verschillende kleuren

en weer bumphead parrotfish, nudiebranch en scorpion fish en nog vele meer.

Hierna weer lunch en 's avonds om 5 uur worden we opgehaald om een night dive te doen, of eigenlijk een sunset dive, bij het wrak. Dit moet erg bijzonder zijn omdat er totaal ander leven tevoorschijn komt. Tevens onze eerste duik in het donker dus spannend! Tussendoor heeft Hedi maar even een dutje gedaan en heeft Eddie de blog wat bij zitten werken :-):

Op naar de nachtduik. Allebei best zenuwachtig, maar bleek nergens voor nodig! Super ervaring en best creepy toch. Je hebt allemaal een lamp bij en je krijgt dus een soort tunnelvisie. Veel soorten garnalen gezien, alen in vol ornaat die aan het jagen waren, kreeften en veel grote bumphead parrotfish die ineens opdoken in het licht van je lamp. Het schip zelf gaf ook een soort duistere sfeer aan het geheel. Zeer trots op Hedi, want zij zag echt op tegen het donker. Nergens last van!

Meteen besloten om nog twee extra duiken te doen de volgende dag dus na de nachtduik snel eten bij onze vaste stek en op tijd naar bed, om zes uur pikken ze ons op.

Dag 142:
Wederom heel vroeg opstaan om 2 ochtend duiken te doen. Deze keer weer bij Tulamben bij palung palung en emerald.
Wederom twee mooie duiken en wederom veel gezien, voor Lionfish.

Na terugkomst werden we uitgenodigd om met de mensen van het resort dat bij de duikschool hoort savonds uit eten te gaan. Heel cheap zei ze. Okay. We gaan wel mee.

Met een man of 20 met een aantal auto's naar Sails restaurant. Prijzen: niet goedkoop. Kut. Fuck it, we gaan wel een avondje los.

Als voorgerecht had Hedi de fishcakes (lekker) en Eddie de springrolls (lekker). Als hoofdgerecht had Hedi de lamsmedallion en Eddie de 250 gram steak, allebei mwoah. In totaal 30 euro aan eten en drinken (is duur voor ons). Verder was het gezellig. Toen kwam de grote verassing. De eigenaresse van de duikschool komt langs voor we weggaan en zegt tussen neus en lippen door dat de rekening betaald is. Geen probleem. Say what??? Nice!! En Hedi had smiddags ook al een duik aanwijsstok gekregen van ze (normaal 10 euro). Fijne mensen :)

Hebben ze mooi nog een mailtje gestuurd om te bedanken.

Moe en voldaan gaan slapen.

Dag 143:
Een taxi van Amed naar Denpasar voor teveel geld(350.000 idr) Helaas was openbaar vervoer geen optie. (Voor zover we weten/konden vinden)

Eenmaal aangekomen direct ingecheckt bij The Paica (15euro), een prima plek om ff een nachtje te verblijven.
Scootertje gehuurd en een tent gekocht voor de komend tijd, vooral voor Hawaii :).
En een rugzak voor Eddie. Degene die hij voor z'n verjaardag had gekregen was helaas stuk :(
Verder niet veel gedaan, rust.

Dag 144:
Vroeg opgestaan en van Denpasar naar Jakarta gevlogen. Daar ingecheckt in Bale Ocasa (17euro), vlakbij het vliegveld en met gratis shuttle dienst. Verder veel geslapen, geinternet en geyoutubed (game of thrones gedownload en gekeken, yes! Hold the doooor).

Dag 145:
Vlucht van Jakarta naar Manilla, met een stop in Singapore. Heel vreemd: het was geen Transit, dus we moesten door de douane heen, Singapore in (10 minuutjes, 1 sigaret) en daarna terug door de douane en weer inchecken. Zijn we daar ook eens geweest :)

Nog even heisa rond ticket uit philipijnen laten zien en geen Wi-Fi beschikbaar maar ook dat opgelost.

10 uur savonds aangekomen in Manilla en met de taxi naar Wanderers hostel. Manilla eerste indruk: veel zwervers, veel gogo bars, druk! Nog even een biertje op het dakterras (terug goedkoop, yeeey) en gaan slapen.

Dag 146:
En wéér een vlucht, nu van Manilla naar Cebu City, alwaar de Filipijnen eindelijk kunnen beginnen.

Savonds rond 6 uur aangekomen bij G&B hostel. Onze eerste Uber ervaring, prima! Hadden we vaker moeten doen. Binnen 5 minuten stond er iemand aan het vliegveld om ons voor een schappelijke prijs weg te brengen.

Even gegeten en met een Jeepney (door de Amerikanen achtergelaten Jeeps die zijn omgebouwd tot grote kleurrijke vervoersmiddelen) naar een aanbevolen eettent gegaan.

Daar Inktvis en varkensvlees op (Katholieken hier). Lekker, maar helaas te veel en veel te duur (14 euro).

Nog een biertje op het dakterras en gaan slapen. Volgende dag eindelijk door naar onze eerste bestemming: Malapascua, in het noorden van Cebu.

oke doei.