Monkeys gone wild!

Een nachtje geslapen bij de luchthaven van Jakarta om de dag erna naar Kalimantan te vliegen. Helaas een redelijk vuil hotel, maar goed maar 1 nachtje gelukkig (we komen nog 4 keer in Jakarta i.v.m. vluchten, dus zullen hier vast nog terug komen vrezen we :-) )

Even geld afhalen aangezien we daar niet met de kaart kunnen betalen. 4,5 miljoen pinnen en alleen briefjes van 50.000 uit de automaat krijgen:

Dag 114:
Eindelijk naar Kalimantan, Tanjung Puting national park. Ging het iets moeilijker dan gedacht...
06:30: opstaan en wachten op de taxi..
07:00: de taxi naar het vliegveld. Taxi gedeeld met twee Duitsers, dus dat scheelt. Voor de juiste hal afgezet en direct in kunnen checken. Perfect.

Toen begon het.
'The flight is delayed for 2 hours'
Yes. Heel fijn ook dat ze ons in Pangkalanbun opwachten op het vliegveld om naar de jungle te gaan.

We vliegen normaal om 09:15. Inmiddels is het 13:00 en weten we nog niks. We hebben wel gratis rijst gehad (droge rijst met roze mayonaise). Yes!!

Gelukkig heeft Eddie de gids op whatsapp die al toe heeft gezegd de verloren tijd op de laatste dag in te halen.

13:30: yeey we mogen het vliegtuig in. Wel is de airco kapot, evenals de lichten en moeten we nog 30 minuten wachten tot we op mogen stijgen.

14:16: nog steeds aan het wachten. De cabine is inmiddels een sauna geworden. Leuk begin van iets dat één van de hoogtepunten van het jaar moet worden. Het feit dat niemand Engels spreekt, ook niet op de luchthaven zelf, helpt niet voor Eddie's humeur.
14:24: Zo hey, we vliegen. Nu hopen dat deze dag nog zin heeft.

Geland om 15:30. Daar opgewacht door de broer van onze gids, Arifin, die natuurlijk ook een kutdag heeft gehad door op ons te moeten wachten :-). Vooral ook Hedis naam was mooi:

Meldi werd hierna gewoon Hedi voor de komende vier dagen, en Edwin werd vier dagen Edward ;)

Uiteraard regende het ook nog, maar wat wil je in het regenwoud. Direct de auto in en op pad!

Na een half uurtje rijden kwamen we aan in Kumai, hier direct de boot op gegaan.

klein weetje; Julia Roberts heeft op deze boot gezeten tijdens haar bezoek aan de oerang oetangs (achteraf gecontroleerd, en het klopt nog ook).

e boot zelf is prima, het bovendek is van ons. twee ligstoelen, een tafel en matrassen met klamboe en dekens voor snachts.

meteen lunch gekregen

Korte uitleg en vertrokken. We hebben 4 bemanningsleden tot onze beschikking: kapitein Adiz, assistent Imul, Kok Soraya, en de gids Arifin.

Uitleg: kom niet binnen 2 meter van de Oerang Oetangs. Vinden wij een prima idee. De gids vertelde nog wel een verhaal over hoe één van zijn gasten aangevallen werd. Oké, misschien moet je dat niet vertellen aan je nieuwe gasten :-).

De rivier werd steeds smaller en al snel werden de eerste apen gespot. Een Neusaap en een Makaak. Helaas te ver om het goed te zien of foto's te maken. Het werd ook al snel donker.

Aangelegd voor dinner waar we uitzicht hadden op een boom vol vuurvliegjes.

Ook de geluiden die je hoort als de motor uitstaat zijn geweldig. Genoeg leven om ons heen. En in de lucht; muggen. Veel muggen. Gelukkig helpt deet en is het niet superwarm dus we hebben lange kleren aan. Slapen doen we onder een klamboe in de buitenlucht. 20;00 zijn we, moe maar toch voldaan, naar bed gegaan.

Dag 115:
Rond 5/6 uur wakker door alle geluiden van de jungle, wat nu eens niet erg is :).

Na het ontbijt varen we in 2 uur naar station 2.

Na 1 uur varen

hebben we al gezien: Oerang Oetang,
Neusapen
 

grote hagedis

Zilverlip, Longtail Makaak, een Gibbon en een Hornbill. Dat beloofd wat!
Hedi gaat een carrière switch maken, zij wordt parkranger, aangezien zij meer dieren spot dan onze gids :).

Aangekomen bij station 2, klein stukje lopen en daar waren ze hoor.

De Oerang Oetangs. De parkrangers geven melk zodat de dieren voldoende voedingsstoffen binnenkrijgen. Het leefgebied is zo verkleind door palmolie plantages en illegale goudmijnen dat er niet altijd voldoende te eten is. Dit zijn dus wel echt wilde dieren, maar op deze manier kunnen wij ze mooi zien.
Kippenvel.
          

Op naar Camp Leaky

onze coole gids

en onderweg nog een King Fisher gezien, een supermooie vogel. 

de kleine diertjes niet vergeten

Camp Leaky is een rehabilitation center om door de mens gestolen oeranoetangs terug in het wild te laten integreren, en is in 1971 opgezet door een Canadese mevrouw.

Bij aankomst eerst nog lunch

en dat was een avontuur an sich. Blijkbaar komen Oerang Oetangs op eten af. En agressief ook :) . en onze boot lag precies aan de aanlegsteiger en de aangrenzende bomen.

     
Filmpjes:
https://www.youtube.com/watch?v=qz7sh867sA8
https://www.youtube.com/watch?v=xXvlyyccdas

en onze boot lag precies naast de aanlegsteiger en de aangrenzende bomen. Dat was FF billenknijpen, maar dit maak je dan ook weer niet elke dag mee. Onze bemanning moest echt z'n best doen het dier te verjagen.
 
Hierna het park ingegaan.

Meteen makaken en Oerang Oetangs op ons pad.
 

Deze oerangoetang heeft haar vinger gebroken, de volgende dag komt er een dokter. Ze zit nu heel de tijd te zuigen op het uitstekende bot. 
Eerste stop was het informatie centrum. Hier leer je vooral hoe triest de mensheid is. En vooral Europa, als grootste afnemer van palmolie. Ook het feit dat het water in het begin van het park een andere kleur heeft dan verderop (van chocolade kleur, wordt het pikzwart) heeft met de goudmijnen te maken en de vervuiling die daardoor vrijkomt.
 

Ook onze vriend die onze lunch verstoorde hangt er als baby tentoongesteld. dan ziet hij er wel minder eng uit ;) (de naam is Percy, schijnt wel vaker eten te komen stelen)

Onderweg weer Oerang Oetangs, het stikt ervan hier en ze lopen ook gewoon langs je heen alsof er niks aan de hand is.
    

Rond 14:00 was het tijd voor de voeding. Al met al 13 Oerang Oetangs, waaronder het dominante Mannetje (Tom) 

 
en een Gibbon die ook een graantje mee kwam pikken (die zie je zelden).
  
Iedereen moest wachten tot Tom klaar was met eten. Andere mannetjes durfden ook geen stap te verzetten of werden snel weggejaagd.
    
Ja Eddie! No smoking!
   
Klein verschil in grootte tussen man en vrouw:
     
En respect the gibbons dan????
       
Daarna een stukje gevaren

En bij een aanlegplaats met een paar andere gidsen gezellig zitten praten, erg aardige gasten. 

Aangezien er een paar aan het zwemmen (douchen) waren is Eddie er ook in gesprongen, ondanks het krokodillengevaar :) (hij is wel bang voor vlinders).

Toen het donker werd hebben we een nachtwandeling gedaan en o.a. miniherten, een gifkikker en Tarantulas gezien.

Wederom heerlijk gegeten op de boot (Scampis!) en genoten van de bizarre sterrenhemel. Hierna voldaan naar bed. Dat was een goede dag :-).

Dag 116:
Heerlijk geslapen! Weer veel geluiden sochtends en snachts. We denken niet dat dat ooit went.

Op naar station 2, waar we al zijn geweest voor een voeder sessie. Deze keer ook een dominant mannetje aanwezig, en bananen te eten ipv melk. Het was vooral veel drukker qua mensen dan onze eerste dag, dus we hebben geluk gehad.

Onderweg naar station 1 weer een Kingfisher gespot, en deze keer op tijd met de camera.

Nog een dikke plensbui meegemaakt,

en weer lekker gegeten

onderweg

Toen we bij station 1 aankwamen konden we even relaxen. Ineens hoorde je in het bos naast de boot geritsel en jawel hoor, een groot mannetje wat even kwam kijken wat we aan het doen waren :-). Bizar hoe een beest van 120kg zo makkelijk in de top van een klein boompje kan zitten. We waren ook de enigen daar. Zulke momenten zijn toch leuker dan het voeren.
  

Er kwam ook een kat aan boord, die er toch nog in slaagde om in Hedi haar schoenen te pissen voordat we haar konden verjagen... Perfect! dan maar op slippers

Toen we terug kwamen had de lieve crew Hedi's schoenen gepoetst maar iedereen kent de stank van kattenpis, dus ja...

Op naar het opnieuw voeren.

Uiteraard weer Oerang Oetangs. Het leuke deze keer was dat het dominante mannetje wilde paren. Heel apart gezicht en vooral aparte geluiden :)
     

Onderweg naar de slaapplek voor vandaag eindelijk veel neusapen gezien. Helaas geen mannetjes, want juist zij hebben die ploertendoder neus waar ze om bekend staan.
   

Na het eten nog wat spelletjes gedaan en ook uitgewisseld.

We hebben die mannen leren Ezelen, wat erg grappig was. Die mannen waren super enthousiast en erg aandoenlijk om te zien :). We wilden het Babi noemen, varken, maar aangezien het moslims zijn was dat misschien niet zo'n goed idee, dus het werd Ayam, kip.

Na veel gelach de super gezellige avond afgesloten en bedje in.

Dag 117:
De laatste dag alweer en op weg naar een Research Center.

Dit is een door bosbrand afgebrand stuk jungle dat ze zonder hulp van de regering proberen terug te bebossen. Als toerist kan je hier, met een kleine donatie, een boom planten

en daar een bordje neerzetten met een eigen gekozen tekst en datum. Hedi koos voor een boom voor haar moeder

en Eddie een sandlewood boom voor zijn oma en Maste.
 
Gelukkig is deze grond vruchtbaar en kan er opnieuw geplant worden.

zo zien de bomen eruit als ze 5 jaar zijn

Gezien de katenpis kon Hedi dus niet meer mee op de wandeling, maar de lieve mensen daar hebben haar laarzen geleend:

Hierna 2 uur door de omringende jungle gelopen en veel geleerd over de verschillende planten en hun medicinale krachten. Erg boeiend. 
     
Ook nog vleesetende planten gezien:
  
Na de wandeling was het tijd om het dorpje te bezoeken. Die mensen hebben het zo slecht nog niet. Wel veel stukken bos platgebrand voor landbouwgrond. 
  

Tijd om terug te varen naar Kumai.

afscheidsfotooooooo

De gids brengt ons naar Pangkalanbun naar een cheap hotel (Bahagia) voor 125000 per nacht.

Conclusie: Dit waren echt vier super dagen. De boot was perfect, de staff was super, over service niks te klagen. Aan ieder detail werd gedacht en ze waren ook super aardig Het eten was heerlijk en we hebben alle dieren gezien die we van te voren wilden zien. Kunnen dit aan iedereen aanraden en zullen het nooit vergeten!

Dag 118:
Pangkalanbun zelf lijkt niet erg boeiend. 240.000 mensen en toch is er niks te doen. Gisteren gelukkig een vliegticket geboekt naar Surabaja voor de dag van morgen, dus vandaag gaan we lekker rustig aan doen. Hotel is oké en we hebben wifi en airco.

Even gegeten en langs de rivier gaan lopen.

Tijd voor onze eerste echte tropische onweersbui. Dat gaat best tekeer :). Zaten we dus vast onder een afdakje voor een uurtje met een oudere indonesische man.
 

Terug bij het hotel bleek ook onze hotelkamer blank te staan, gelukkig net niet tot aan onze spullen. Personeel kwam het netjes schoonmaken.

Verder internetcafe opgezocht maar dat ging na 30min al toe en dus niet veel meer gedaan, in Pangkalanbun is verder erg weinig te beleven.

Wel staan er hier allemaal hoge gebouwen met kleine gaatjes in. Dit lijken appartementsblokken, maar zijn vogelhuizen voor zwaluzen. Een of andere Chinees beheert dat en ze zamelen het speeksel van de zwaluwen voor de medicinale kracht die hierin zit. Je kunt je het geluid van duizenden zwaluwen die de stad overheersen misschien al wel voorstellen. De vogels vliegen vrij door de stad en er wordt dagelijks handmatig speeksel uit hun bek geschept...hmmm en dat goedje is nog duur ook

Dag 119:
Onze gids bood aan ons naar het vliegveld te brengen en nog even te socializen. Heel aardig :).

Om 14:15 vertrekt de vlucht, nu wel op tijd en nog geen uur later staan we in Surabaya. Nog geen 5 minuten daarna zitten we in een busje naar het grote busstation.

Toen begon de miserie van het busreizen weer. We werden direct meegenomen door iemand, 10 minuten achter hem aangelopen en zo'n beetje de bus ingedwongen. Hij wilde pas een prijs geven als we waren ingestapt. Zo werkt het niet. Kregen de prijs dan toch buiten. Hij zegt uiteindelijk 250.000 idr. Veel te veel (onze eerdere gids zei 175.000 naar Denpasar, Bali). Wij onze spullen weer pakken en teruglopen. Meteen iedereen achter ons aan en ineens gaat het naar 160.000 p.p..

Okaaay. Ingestapt. Hadden we niet genoeg geld. Eddie gaan pinnen, meteen weer iemand in z'n rug. Terug in de bus geven we 320.000. Klopt niet, het is 360.000. Zucht.

We zijn het beu en stappen uit. Op naar het informatiecentrum, met al die mannen achter ons aan.

Zitten daar twee bange moslimvrouwtjes die duidelijk niks durfden te zeggen. 'Okay okay, 160.000 is okay'. Was dat nou zo moeilijk? En waarschijnlijk betalen we nog veel te veel.

Even later: Blijkbaar hebben we een goede prijs, want zelfs andere Indonesiers lichten ze op. Mensen achter ons betalen 250.000 de man en voor ons iemand 200.000.

De busrit duurt in ieder geval 11 uur en de ferry naar Bali zit erbij. We zijn benieuwd. Leuk gaat het in ieder geval niet worden.

Hierna een bemo in op naar de haven.

Dag 120:
Na 24,5 uur eindelijk aangekomen op Nusa Lembogan. Vooral de boot erheen was nog een ervaring op zich, aangezien we door de wilde branding naar de boot moesten.
  

Wij al last met onze bagage erin krijgen, die mannen doen even een scooter. 
Op de boot, de goedkope (100.000pp), zaten we tussen bier en eten voor het eiland, samen met een Frans meisje.

Eiland ziet er van een afstand heel mooi uit en het zou het Bali van vroeger moeten zijn: rustiger en minder toeristisch.

Bij aankomst valt ons meteen al het vuil op, het vuilste eiland tot hiertoe.

Ingecheckt in een homestay (puyuhomes 200.000) samen met de Francaise (Leslie) en een lang dutje gedaan. Nog even een wandelingetje gemaakt en onze eerste Bintang gedronken, gegeten en vroeg naar bed.

Dag 121:
Ontbijtje gedaan in een eco restaurant dat probeert een soort van afvalverwerking op poten te zetten en de bevolking en toeristen bewust te maken van de vervuiling, en uitwegen te bieden. Super lekkere salade, wel duur maar ach voor het goede doel he.

Een scooter gehuurd (70.000) en met z'n drieën op 1 scooter

het eiland verkent.

De stranden zijn helaas een tegenvaller. Alleen Dream beach is mooi. .
     
maar de golven maken dat je er nauwelijks kan zwemmen.

Mushroombeach nog opgzocht;

en daarna op zoek gegaan naar Sunset beach. Hier ook een strand maar doordat het eb was, was het niet mogelijk om er te zwemmen. Dan maar in het zwembad met uitzicht op de zee wat chillen.

   
Nog gestopt bij een duikschool en besloten een 5 dive package te nemen voor 125 euro pp, wat erg goedkoop is. Leslie gaat haar eerste trydive doen.

Bij sunset beach ligt ook de plek devils tears, een plek met kliffen waar de zee met grote kracht op de rotsen slaat. Erg mooi. 

Savonds een drankje gedaan met onze nieuwe vriendin en redelijk bijtijds naar bed.

Dag 122:
Opnieuw op pad met de scooter naar het andere eiland: Nusa Ceningan. Je komt er via een smalle brug, met heel mooi uitzicht.

onderweg;

de grafstenen krijgen hier allemaal een paraplu.

Aangekomen bij Twilight viewpoint en hier genoten van zicht op de surfers, van het zwembad en van een drankje.
  

Stukje verder gereden en dankzij de hulp van een local 'secret beach' gevonden. Enkel jammer dat deze local weer geld vroeg voor zijn hulp. Voor ons is dit het mooiste strand van beide eilanden. Ook aangenaam zwemmen. 
   

Naar onze duikschool om te betalen, 125 euro voor 5 duiken All in. Het is wel een Franse duikschool, dus hopen dat ze een beetje sociaal zijn. Tot zo ver lijkt dat niet zo te zijn :-).

Nog even op het strand gewacht op Leslie die haar initiatieles aan het doen is

Savonds niet gek veel gedaan en vroeg gaan slapen.

Dag 123:
Kwart voor 9 aanwezig bij de duikschool en wat blijkt: Fransen zijn, zoals verwacht, niet sociaal tegen niet-Fransen. Gelukkig was er wel Lorenzo, een Italiaan, Eleonora, Zweedse en onze, wel leuke, Franse vriendin ('Yeah French People suck.'). Hier maar leuk mee gedaan.

Op weg naar de eerste duikspot, Crystal Bay. Onze duikmaster was ook een lul eerste klas die het verder niet leek te boeien. Wij doken met hem en Lorenzo. Uiteindelijk naar 29 meter gegaan maar weinig gezien. Ging verder ook niet erg lekker en na 37 minuten al boven.

De tweede duikspot was gelukkig wel goed: Manta Point. Hier komen vele Mantas zich dagelijks 'wassen' dmv kleine visjes die hun kieuwen schoon eten. We hoefden maar op één plek te blijven hangen en die geweldige beesten zwommen onder, boven en langs je heen. Heel majestueus en ook best groot, de grootste ongeveer 3 tot 5 meter doorsnee. Uiteindelijk een uur onder gebleven en een stuk of 10/15 verschillende Mantas gezien.

Wel jammer dat die duikschool zelf echt slecht is. Totaal geen moeite doen om te socializen, domme grapjes en weinig aandacht voor je onder water.

Hierna met het groepje gaan lunchen en napraten en afgesproken savonds te eten samen. We waren redelijk moe dus even thuis wat chilltijd.

Eten bij Warung Gili was zeer gezellig. Het tentje zelf ziet er niet aanlokkelijk uit, maar lekker was het des te meer.

Dag 124: 
Sochtends verzamelen bij de duikschool voor de tweede duikdag. Gelukkig een andere instructeur welke wel z'n best deed om het ons comfortabel te maken. Goede duikbriefing en instructies.

Duik 1 ging al vlotjes, goede visibility en veel koraal. Hele vreemde alen gezien.
Duik 2 was de beste en bij onze safety stop aanhet eind nog 2 grote schildpadden gezien.

Duik 3 was wat bizar, een drift dive, ofwel; je mee laten voeren met de stroming. Die stroming was zo sterk dat we met moeite recht bleven. Wel superveel leven onder water, maar daar ging je zo snel langs :). Na 25 minuten al naar boven omdat de stroming te sterk was volgens de divemaster en we af konden drijven naar Bali :-).

Hierna nog samen gegeten en vroeg het bed in. Nu onze 25e duik kunnen vieren. Op naar de 50.

Dag 125:
Hedi ziek geworden in de nacht. Koorts enz. Even afwachten wat dat wordt.

Met de speedboot naar Lombok, naar Kuta.

Een soort surf mekka met, maar het schijnt, de mooiste stranden. Na een paar uur aangekomen en ingecheckt in Kuta Homestay voor 150.000 idr per nacht, met scooter en ontbijt.

Hedi was nog wat ziekjes, dus de dag zelf rustig aan gedaan.

Dag 126:
Gedurende de nacht is Hedi wakker geworden met koorts. s ochtend ook veel spier en gewrichtspijn. Aangezien wij geen malaria pillen nemen zijn we sochtends naar de dokter gegaan. Direct aan het infuus en bloed geprikt. Uiteindelijk 14 uur gewacht en twee bloedtesten gedaan die beiden een slechte uitslag lieten zien. Trombocyten lagen te laag 144 en daarna 136, terwijl het boven de 200 zou moeten zitten. Symtomen van dengue (knokkelkoorts) en iets met de witte bloedcellen. Wat wijst op een ontsteking.  Ze hebben via het infuus antibiotica gegeven en ontstekingsremmers. Uiteindelijk moesten we een nachtje blijven aangezien het laatste bloedonderzoek geen stijgende weergave aangaf.

Met Hedi zelf gaat het gelukkig wel redelijk, maar het is vooral afwachten. Als het dengue is is het in ieder geval 'gewoon' uitzitten.

Dag 127:
Redelijk geslapen allebei. Hedi geen koorts meer. Toen was het weer wachten geblazen. Pas om 13:00 kon bloed afgenomen worden. Tussendoor zagen we een van de verplegers nog bier drinken in de tuin. Meteen even duidelijk gemaakt dat hij Hedi niet meer aanraakt.

Na de bloedafname zijn we naar de homestay gegaan om daar uit te rusten (de dokters post is eigenlijk een drukte van belang). Hedi voelde zich inmiddels al beter.

Om 17;00 teruggegaan voor de uitslag; veel witte bloedlichaampjes en nog steeds een vreemde waarde aan trombocyten, wat dat dan mag zijn. Het wijst op dengue. Een aantal pillen mee, waaronder koortsremmers, antibiotica en ontstekingsremmers, en de melding dat we ons moeten melden als het weer achteruit gaat. Binnen 5 dagen weten we meer.

Savonds nog gegeten en een rondje door het dorp gereden; ziet er erg gezellig uit! Morgen verder op verkenning, nu eerst nog wat rust.

Dag 128:
Aangezien Hedi zich gelukkig weer wat beter voelde hebben we de scooter gepakt, een kaart gevraagd en zijn we naar het mooiste strand gereden: selong belanak
De rit erheen was zeer mooi!
 
Het strand zelf is ook echt super. Zandstrand, omgeven door bergen. De locals spreken iedereen aan met 'hey bro!  in surftaal.
Hedi voelde zich toch nog erg moe, dus we zijn niet te lang gebleven.

Savonds nog even de achterstand van de blog ingehaald, wat gaan eten en vroeg gaan slapen.

Dag 129:
Hedi weer echt fitter en opnieuw naar het strand gereden. Eddie heeft hier een surfles genomen en Hedi heeft onder de parasol haar boekjes liggen lezen én gerust

Surfen was super, maar echt heel zwaar. Volgens onze man kon Eddie de hoge golven wel aan. Dat heeft hij geweten! Meerdere malen door de golven heen en weer geschud als in een wasmachine. Toch veel geleerd en dit gaat hij zeker vaker doen.

Hierna terug naar het dorp, de blog afgemaakt en lekker gegeten met wat biertjes, om te vieren dat Hedi weer beter is (afkloppen!)

Dag 130:
Eddie spierpijn, Hedi heel moe. Met de scooter het westen van de omgeving Kuta verkent, op zoek naar het paradijselijke strand. Helaas niet gevonden. Op de foto's ziet het er goed uit, maar het viel eigenlijk tegen.
              

Na een poosje teruggereden, lunchke gedaan en de oostkant maar eens verkent. Zelfde verhaal. Sommige stranden moest je weer een paar snotjong geld geven om zogezegd je scooter te mogen parkeren. Bullshit. We wilden alleen FF checken of het strand de moeite waard is. Mocht niet. Okay dan niet.

Aangezien Hedi toch echt uitgeput leek zijn we terug gereden, heeft Hedi een dutje gedaan en Eddie wat uitzoekwerk gedaan. Deze dag kregen we gelukkig te horen dat de verzekering alles had geregeld voor Hedi en dat we ons paspoort kunnen halen. Besloten om de volgende dag naar Gili Meno te gaan (gegarandeerd paradijs) en pas daarna de trekking naar de vulkaan te doen (3 dagen gemiddeld 8 uur lopen, richting 4000 meter) als Hedi hersteld is.

Oke doei